bulamazsın ~texting~

Hastane odası

Multi benay~~~
Tarih bırakın ~
Selamlar umarım beğenirsiniz yazım yanlışlarını bildiriniz teşekkürler♡

Hadi başlayalım ;)

Göz kapaklarıma ağırlıklar çökmüştü gözlerimi açamıyordum ama dışarıdaki ses ve Işık gözlerimle savaşıyordu en sonunda yavaş yavaş Göz kapaklarım aralandı karşımda Gökçe'yi gördüm kızarık gözüyle camdan dışarıyı izliyordu akşam olmuştu Belki de gece yarısı bilmiyorum zaman kavramım yok olmuştu buraya harbi nasıl gelmiştim büyük ihtimalle gene aynı konular için hastaneye getirilmiştim sesin titreyerek Gökçe'nin İsmini seslendim "G-gökçe" sesimi duyması ile bana dönüp Hemen yanıma gelmesi bir oldu. " Benay Çok korktum. nasıl hissediyorsun?" Yutkunarak cevap verdim. " Daha iyi hissediyorum .Ne oldu bana?" Ellerimi tuttu mavi gözlerini gözlerime kilitledi. "Beni sakince dinlemeni istiyorum bak artık ikinci evreye geçtiğini söyledi doktor akciğer kanserinde Biliyorum senin için çok zor ama şunu bil Ben seni her zaman yanındayım tedavileri en yakın zamanda başlayacağız hatta radyoterapi, kemoterapi,cerrahi gibi bir çok tedavisi var ayrıca artık çalışmanı istemiyorum . Hem ben kazanıyorum para zaten elimizde tuttuğumuz zaman bir sorun olmayacak inan bana hem İyileşene kadar sadece b-" diye devam ederken hızla söze atladım ." Gökçe Ben iyiyim gerçekten bunlara hiç ge-" bu sefer sözümğ kesen o olmuştu. " Benay Ben artık çok sıkıldım senin itirazlarından yeter Bu saatten sonra ben ne dersem o sus ve kalk hadi Doktor gitmemiz için izin verdi Eve gidince sana ir bebek gibi bakacağım İnan bana hadi gel." . Gökçe ile tartışmaya asla girilmezdi yoksa yorulan sen olurdun bu kızın asla inadı kırılmıyordu . Beni kaldırıp üzerimi giydirdi işlemler için odadan çıkıp gitti akciğer hastasıydım ve ikinci evreye geçtiğimi öğrendim aslında pek bir umudum kaldığı söylenemezdi Günün 24 saati ve zaten öksürükle uğraşıyordum ve üstüne son zamanlarda hızla kilo vermeye başladım artık Sona geldiğimi hissediyordum açıkçası yaşam süremin 1 yıl gibi bir süresini duymuştum bunu pek takmıyordum tedavi ile uğraşıp zamanımı kaybetmek istemiyordum son zamanlarımı daha mutlu geçirmek falan da istemiyordum mutluluk kavramını çoktan yitirmiştim.Sadece etrafımdaki insanların yani en çok Gökçe'nin benim kayıbımdan sonra üzülmesini istemiyordum ailem yoktu hiç hatırlamıyordum kendimi bildim bileli gökçe ile beraberdim Gökçe'nin anne ve babası nurşen teyze ve aydın abi bana çok destek oldu bişeyler yapmak isterdim ama olmuyordu bu düşünceleri bir kenara koyup çantamdaki sigara paketini çıkarıp alevle buluşturdum . Dumanı içime hapsolurken düşünce bulutlarımda kayboldum. Tam o sırada Gökçe içeri geldi "hey hey heyyyyy! Napıyorsun sen lan bırak o elindeki iğrenç şeyi hemen " sesi kulaklarımı çınlatırken "Sakin memur bey valla kimseyi öldürmedim " dedim ellerimi havaya kaldırarak . " Evet kimseyi öldürmedin ama kendini öldürüceksin ." İçim de bişeyler oynadı sanki ama bunu dışarı gülerek yansıttım haklı olabilir miydi acaba ?

Yıldıza dokun:))