I am not like my brother Y/n x Iida sister

Η γνωριμία 1

Πριν το τώρα. Πολλά χρόνια πριν.

Γεννήθηκα με μπλε μαλλιά κάπως σγουρά τα οποία μισούσα από μικρή και πάντα ήθελα να τα βάψω αλλά και με καταπληκτικά μπλε μάτια που είχαν και γαμώ την μυωπία. Ήμουν κανονική στο βάρος και εμφανισιακά θα έλεγε κανείς πως ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί, αλλά πάντα ξεχώριζα. Απ' την στιγμή που απέκτησα το quirk μου ένιωθα πως δεν άνηκα σε αυτήν την οικογένεια, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία επειδή ήμουν μικρή και αφελής.
Το quirk μου το αποκαλώ slow motion για το οποίο θα μάθετε κάποια πράγματα στο μέλλον (Όπως και για παραπάνω λεπτομέριες στην εμφάνιση)

Εγώ και ο αδερφός μου από μικροί είμαστε τελείως διαφορετικοί. Έκανε μπαμ πως δεν είμαστε ίδιοι και έχουμε διαφορετικά ενδιαφέροντα. Όσο αυτός έτρεχε να παίξει σκάκι με τον μεγάλο μας αδερφό εγώ ήθελα να μάθω να παίζω κάποιο ενχορδο όργανο. Η μάνα μου ενθουσιασμένη μου φέρνει ένα βιολί και ένα πιάνο λέγοντας μου πως από εδώ και πέρα αυτά τα 2 θα είναι τα μόνα πράγμα που θα παίζω. Παρ' όλο που δεν μου άρεσαν έβλεπα τους γονείς μου χαρούμενους και έλεγα ''αν οι γονείς μου είναι χαρούμενοι τότε ειμαι και εγω''. Σήμερα συνειδητοποίησα πως έπαιζα θέατρο μέχρι και στον εαυτό μου. Μετά από λίγους μήνες ενώ ειχα μάθει να παίζω αρκετά καλά κάτι δεν μου άρεσε. Δεν ένιωθα ευχαρίστηση όταν έπαιζα οπότε πήγα να τους μιλήσω μήπως αλλάξω όργανο. Συμφώνησαν και μου είπαν ''δεν υπάρχει θέμα γλυκιά μου. Θα μάθεις και φλάουτο. Έπαιζα και εγω μικρή θα σου αρέσει πολύ ειμαι σίγουρη''

Από εκείνη την εβδομάδα το πρόγραμμα μου είχε γεμίσει και δεν ήμουν καν 6. Όταν πήγαμε στο δημοτικό ξεκίνησαν τα βάσανα. Με τα γράμματα δεν τα πήγενα καλά ενώ ο Iida ήταν άψογος. Ορθογραφία και μαθηματικά τα έπαιζε στα δάχτυλα. Εγώ πάλι θυμάμαι για να μάθω την προπεδια του 8 είχα φάει γερό ξύλο αλλά να πω την αλήθεια ακόμα δεν την ξέρω καλά. Χαχα. Η ορθογραφία θυμάμαι είχε γίνει η κόλαση μου.

Κάθε φορά παρ' όλο που διάβαζα πάνω από 2 ωρες την ημέρα ποτέ δεν ήταν άριστη. Μου είχαν κάνει πλήση εγκεφάλου οι γονείς μου και με ανεβοκατευαζαν τεμπελα και αγράμματο. Πισμωσα και άρχισα να διαβάζω ατελείωτες ώρες κάθε μέρα όλη μέρα. Για λίγο καιρό έπαιρνα καλουτσικους βαθμούς αλλά για να τους πετύχω το πρόγραμμα μου περιείχε μόνο διάβασμα και καθόλου ελεύθερο χρόνο.

Να πω την αλήθεια με το που έδινα το τετράδιο της ορθογραφίας ξεχνούσα ότι έγραφα και μέχρι να μας τα επιστρέψει με έλουζε κρύος υδροτα γιατί ανάλογα με το τι βαθμό θα έφερνα θα έτρωγα το ανάλογο ξύλο. Οι γονείς μου είναι της άποψης ότι με το ξύλο καταλαβαίνει ο άνθρωπος το λάθος του. Μπορεί να σας φαίνεται τελείως τρελό πως 2 άνθρωποι τόσο μορφωμένοι χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους αλλά με αυτές μεγάλωσαν και δυστυχώς αυτές χρησιμοποιούν. Θυμάμαι μια φορά δεν είχα κάνει κανένα λάθος και πήρα Α+. Έκοψα την σελίδα και την έβαλα σε ένα πίνακα και κάθε μέρα έβαζα σαν στόχο να βάλω άλλη μια σελίδα και άλλη μια σελίδα. Επειδή λοιπόν δεν προλάβαινα σταμάτησα ότι δραστηριότητα είχα με μουσική ενώ ο Iida είχε όλη την ημέρα ελεύθερη. Τέτοια διάνοια τρομαρα του μέσα σε 1:30 ώρα έχει μάθει τα πάντα.