Leave Me alone...hyung..

His life...

"အား!! ငါ့ကိုလႊတ္ေပးးးး!!! လႊတ္ေပး!!!"

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးထဲမွာ Luhan ဆိုတဲ့စိတၱစေလးရဲ႕အသံေတြလႊမ္းျခံဳသြားတယ္...

သူ႔လက္တစ္ဖက္ဆီကို နံရံေတြနဲ႔ဆက္ထားတဲ့သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္...ေသြးစေလးေတြကလည္းဟိုတစ္စဒီတစ္စနဲလက္ထိပ္ေတြၾကားကေန႔ဆင္းလာၾကၿပီ...

သူနာက်င္ေနတာကိုသိတယ္...ဒါေပမဲ့..သူ႔ႏွလံုးသားကအဲ့ထက္မကနာက်င္ေနတာကိုေတာ့

သူစိတ္ပ်က္ၿပီးထိုင္ခ်လိုက္တယ္...႐ုန္းဖို႔အင္အားလည္းကုန္ေနၿပီ..

သူ..၃ႏွစ္...၃ႏွစ္လံုးလံုး ေလဝင္ဖို႔အေပါက္ေသးေသးေလးကလြဲရင္ ဒီအလံုပိတ္ထားတဲ့အခန္းႀကီးထဲမွာ..သံႀကိဳးေတြနဲ႔ေနခဲ့ရတယ္..သူကိုအေဖာ္ျပဳေပးတဲ့သူကေတာ့လမင္းႀကီးနဲ႔
ၾကယ္ေတြပါဘဲ.ေလဝင္တဲ့အေပါက္ေလးကေနလမင္းႀကီးကိုညတိုင္းျမင္ရတယ္ေလ...

သူလမင္းႀကီးကိုေန႔တိုင္းၾကည့္ၿပီးေတာ့...စကားေတြေျပာရတာႀကိဳက္တယ္ေလ....ဟိုလူႀကီးေဆးလာမတိုက္ခင္အထိေပါ့

..သူက်န္ေတြအကုန္လံုးေမ့ခ်င္ေမ့ေနလိမ့္မယ္
ဒါေပမဲ့...သူစိတ္ထဲမွာ Yi Fan ဆိုတဲ့ လူကိုေတာ့ သံမႈိဆြဲ႐ိုက္ထားသလို နာၾကည္းခ်က္အျပည့္နဲ႔မွတ္မိေနခဲ့တယ္.....သူမဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္တယ္..သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘဲနဲ႔ေပါ့ သူ႔အေမကိုေန႔တိုင္းနွိပ္ဆက္ခဲ့တဲ့လူႀကီး...
.ေနာက္ဆံုးအေမအိပ္ေဆးေသာက္
ၿပီး သူ႔ကိုသူသတ္ေသခဲ့တဲ့အထိ...အဲ့ေန႔ညကေလျပင္းေတြလည္းအရမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္...သူဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး.....သူျပံဳးလိုက္ျပန္တယ္...//.သူကိုအေဖလို႔ဘယ္ေတာ့မွမသက္မွတ္ဘူး...//..

//ေျပာရင္းဆိုရင္းေတာင္လာျပန္ၿပီ//

"ေဒါက္ေဒါက္!! Luhan ah..Appa ဝင္လာမယ္ေနာ္...ေဆးေသာက္ရေတာ့မယ္ေလ.."

ေျပာသာေျပာရတာတစ္အိမ္လံုးကလူေတြ Luhan

သခင္ေလးကိုေဆးတိုက္ရမွာေသေအာင္ေၾကာက္ၾကတယ္ေလ...ေဆးတိုက္ဖို႔ေနေနသာသာ...အခန္းထဲထမင္း

သြားပို႔ရင္ေတာင္ဒူးေတြတုန္ေနၾကတာ....အဲ့ေတာ့သူ႔ Appa ကိုယ္တိုင္ကဘဲ.စိတ္ၿငိမ္ေဆးသြားတိုက္ရေတာ့တာေပါ့...Luhan ကို သူ႔ Appa ကလြဲရင္ဘယ္သူမွမႏိုင္ပါဘူး...