Truly Desire

~21~

Antonio's POV

Εχει περασει μια εβδομαδα και η Valeria ακομα να ξυπνησει, καθε μερα που περναει νιωθω οτι ειμαι ολο και  χειροτερα, χανω τον εαυτο μου σταδιακα και δεν με ελεγχω πλεον

Τσακωνομαι και νευριαζω με τα παντα και τους παντες, αυτη η γυναικα ακομα και αν δεν το ηξερε με κραταγε σε ισορροπια με εκανε μια καλυτερη εκδοχη του εαυτου μου δε θελω καν να φανταζομαι τι θα γινει αν δεν ξυπνησει ξανα, δεν θελω καν να σκεφτομαι αυτο το σεναριο 

Καθομαι στο τραπεζι με τους δικους μου και τρωμε μεσιμεριανο, κανεις δεν μιλαει ολοι κοιταμε το πιατο μας και ο καθενας ειναι χαμενος στις σκεψεις του με περισσοτερο απο ολους εμενα, την σιωπη σπαει η μητερα μου 

Ros: Αγορι μου θα γινει καλα ειμαι σιγουρη

Ηθελα πολυ να το πιστεψω αλλα οσο περναει ο καιρος δυσκολευομαι ολο και περισσοτερο δεν της απαντησα κατι απλα εγνεψα και σηκωθηκα απο την καρεκλα και πηγα προς το ιατρειο, ανοιξα την πορτα απο το δωματιο που την εχουν και την ειδα με ολα τα μηχανηματα γυρω της και χιλιαδες σωληνακια να βγαινουν απο το σωμα της, ηταν χλωμη και φαινοταν πολυ κουρασμενη, την πλησιασα και καθισα διπλα της, της επιασα το χερι και της ειπα

Ant: σε παρακαλω tesoro ξυπνα δεν μπορω χωρις εσενα, σε χρειαζομαι στην ζωη μου 

Τιποτα καμια αντιδραση ως συνηθως μεχρι που ακουω τα μηχανηματα να τρελενονται και τον χαρακτηριστικο ηχο που κανει το μηχανημα οταν σταματαει η καρδια της 

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ 

Ant: VAL ΞΥΠΝΑ ΞΥΠΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ

Φωναζα σε κατασταση υστεριας μεχρι που στο δωματιο μπαινει ο γιατρος μαζι με τις νοσοκομες και με βγαζουν με χιλια ζορια εξω

Μολις βγηκα ειδα τους δικους μου να περιμενουν απεξω, κλαματα εβγαιναν απο τα ματια της μητερας μου και κανεις μας δεν μπορουσε να πιστεψει οτι αυτο ηταν πραγματικοτητα

......

Εχουν περασει 2 ωρες και δεν εχουμε κανενα νεο, νομιζω οτι πλεον εχω αρχισει να χανς καθε ελπιδα οτι θα την ξανα δω οτι θα την ξανα ακουσω να γελαει ακομα και να με βριζει, χωρις να το καταλαβω δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου αμεσως προσπαθησα να τα σκουπισω ματαια ομως ο πατερας μου το ειδε, σηκωθηκε απο την θεση του και με πλησιασε, εκατσε διπλα μου και μου ειπε 

Giov: Την αγαπας πραγματικα αυτη την κοπελα ετσι δεν ειναι γιε μου

Ant: Ναι πατερα, δεν νομιζω να εχω ξανα νιωσει ετσι 

Δεν απαντησε απλα εγνεψε, καταλαβα πως μπορουσε να με καταλαβει 

Εκεινη την ωρα βγηκε ο γιατρος και αμεσως σηκωθηκαμε ολοι ορθιοι 

Ros: Πως ειναι το κοριτσι μας γιατρε   

Ant:  Ζει? Ειναι καλα? Μιλα που να σε παρει ο διαολος 

Γιατρος: Ηρεμηστε η δεσποινις Rodriguez ζει, μπορεσαμε να την σωσουμε τελευταια στιγμη και επισης ξυπνησε απο το κωμα, παρολα αυτα ομως.... 

Ant: ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΙ

Γιατρος: παρολα αυτα βρεθηκε δηλητηριο στον οργανισμο της και αυτο οφειλεται που παραλιγο να την χασουμε 

Ros: Τι εννοειται γιατρε πως καποιος προσπαθησε να την σκοτωσει ενω βρισκοταν στο ιατρειο

Γιατρος: Πολυ φοβαμαι πως ναι κυρια Armani αφου δεν ειχε βρεθει μεχρι τωρα

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ, ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΩ ΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕ 

Αλλα αυτο που με νοιαζει τωρα ειναι μονο να την δω

Ant: Γιατρε μπορω να την δω

Γιατρος: Ναι φυσικα απλα ηρεμα γιατι ειναι πολυ αδυναμη ακομα

Γνεφω και μπαινω στο δωματιο της, ειναι εκει ξυπνια και ξαπλωμενη στο κρεβατι, μολις με βλεπει ενα αδυναμο χαμογελο κανει την εμφανιση σου στο προσωπο της

Val: Καλησπερα 

Λεει με αδυναμη φωνη που ισα ισα μπορουσα να ακουσω  

Ant: Καλως ηρθες πισω tesoro 

Της λεω και την βαζω στην αγκαλια μου οσο πιο ηρεμα μπορω για να μην την χτυπησω

Καθισαμε ετσι για πολυ ωρα, για να ειμαι ειλικρινης δεν καταλαβα ποτε περασε η ωρα και οταν την κοιταξα καταλαβα πως την ειχε παρει ο υπνος στην αγκαλια μου, γαμωτο ακομα και οταν κοιμαται και παρα οσα εχει περασει ειναι τοσο ομορφη σαν  αγγελος 

Εμεινα να την χαζευω για λιγο μεχρι που με πηρε και εμενα ο υπνος