"Çiçeklerden en çok papatyayı, insanlardan en çok seni sevdim..."
------------------------------
Mantıksız, gerçekten saçma. İnsanlar çok benciller, çok merak ediyosan git sor ona. Sevip sevmediğini nerden bilsin papatya. Bence her papatya açan yere asmalılar bi tabela "seviyosa git sor ona yapraklarımı koparma " böyle bi proje başlatsam tutarmı acaba. Sahi neden bu kadar seviyorum bu papatyaları ?
Herneyse. Kafamı bozan bu düşüncelerimin ardından eve yaklaştığımı farkettim, anahtarı çantamdan çıkararak hazırladım kapının deliğinden içeri ittirerek çevirdim , ayakkabılarımı çıkardım kapıyı kapattım tam odama girmek üzereydim ki annem yine o sert bakışlarıyla beni baştan aşağıya süzüyordu.
" hoşbulduk anne !" Diyerek imalı bir bakış attım artık hergün eve geldiğimde böyle bir şekilde karşılanmaktan bıkmıştım.
"Yarım saat geç kaldın nerdeydin ?"
Sanki gece 3 de eve yeni gelmişim gibi bi ifadeyle sorduğu bu sorunun ardından içten bi sabır çekerek
"tabiki de okuldaydım,anlamadığım bi konuyu anlattırdım"
Yapmadım.
kabul yalan söylüyorum sinanlaydım ama ne yapabilirim ki okul olmasa evden dışarı çıkaracakları yok. Sinan sevgilim, onunla bile buluşmıyorum.Ailemin düşünce yapısı zamana göre çok farklı, benide bu banel kurallara uydurmaya uydurmaya çalışıyorlar ama bunlara uymak istemediğimi anlamları imkansız. beni yalan söylemeye onlar sürüklüyor dışarıdan bakıldığında bencil gözükebilirim ama bu beni haksız saymaz.
"Bi daha anlamadığın bi konu olmasın o zaman "
annem sabrımı zorluyordu ters cevap verirsem iş daha da benim aleyhime dönecekti " Tamam ."
Dedim ve kendimi odama attım .Telefonumu aradım fakat bi türlü bulamadım her zaman koyduğum yerdede yoktu başka yerde olamaz. Yoksa.. ? Hayır !aklıma gelen bu sorunun başımada gelmemesi için dua ederek annemin yanına sçsalona girdim
" anne telefonu.."
cümlemi yarıda kesti, gözlerine kindar bi bakış takınarak
"ne o ? Ne işin var gelir gelmez telefonla senin ?"
Elindeki ördüğü lifi bi kenera bırakarak gözlerini gözlerime dikti . Bakışları bi şeylerin ters gittiğini anlamama yetmişti .
"Anne nerde ?"
" okulun bitene kadar babanda kalıcak "
hayır.. hayır ! bu olamaz.
Dışarı çıkma yasak, istediğin gibi giyinme yasak bide telefon yasağı eksikti. -Süper.-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya
Non-FictionNisan 20 yaşında idealleri olan ve hayalleri için herşeyi yapmaya hazır bir genç kızdır. Ailesinin ona yaptığı baskıdan çok fazla sıkılmış ve artık harekete geçme vaktinin geldiğini düşünmüştür. Hayallere giden yolda Nisan'ın başına gelecek olaylar...