Golden eyes

One : be free

{Yubin bakış açısından}

"Hey Yubin dikkatli ol incineceksin!"

Arkadaşım HanDong'un seslenmesi ile dönüp baktım. Yere düştüğüm için koşarak bana geliyordu. Gülümsedim. Yıllardır yaptığım gibi mutlu yüz maskemi takıp gülümsedim. Kimse fark etmiyordu zaten bende bunu istemiyordum.

"Sakin ol Dongie ben gayet iyiyim"

Beni ellerimden tutup ayağa kaldırıp üstümü silkelememe yardımcı olmuştu. Arkadaşımın ilgisi ile kafamı karanlık gökyüzüne çevirdim. Alışkın değildim. Birinin bana yardım edip ilgi göstermesine alışkın değildim.

"Bu akşam dolunay var."

Gözlerimi kendini ben buradayım dercesine ihtişamla parlayan aya çevirdim. Dolunay ile birlikte yarın 20 yaşında kurduna kavuşmuş bir omega olacaktım. Demek oluyordu ki sürüden ayrılma vaktim gelmiş.

"Evet artık reşit oluyoruz!"

Handong heyecanlı hissediyordu. Ben ise nerede ne yapacağımı bilmiyordum. Bir sürüye gitsem bile beni muhtemelen kabul etmeyeceklerdi. Kim sürüsü tarafından kovulan birini kabul ederdi?

"Haklısın artık reşit oluyoruz. "

Gitme vakti Lee Dami ,
Sonsuza kadar özgür olma vakti.
Kalan bir kaç günlük ömrünü mutlu geçirme vakti. Kırgınlıklarını gün yüzüne çıkarma vakti geldi. Dök yüreğine gelen her cümleyi, söyle istediklerini , hepsini sök at kalbinden geriye baktığında kalmasın amansızca atan yüreğinde can kırıkların...

~~~

"Bizi buraya ne için topladın Dami?"

Sürü başkanı, Bayan Lee , Bay Lee , Bay Jung ve Kangmin vardı.

Şimdi maskemi takma zamanı gelmişti. Asla bu kişilere kırgınlığımı göstermezdim.

"Biliyorsunuz ki bu akşam dolunay var. Artık 20 yaşında olacağım. Kurdum fazla sürmez uyanır. İstediğinizi yapacağım sürüden gideceğim."

Bir tek kelimelerine bile tahammül edemiyordum. Bu yüzden ayağa kalkıp aslında anne ve babam olan Lee ikilisini işaret ettim. Sadece bir saniye süren pişmanlıklarını gördüm gözlerinde sonrası ile arkasını dönüp içinden ağlayan bir adet ben kalmıştı.

"Bir omega olduğum için kendimi berbat hissetmiyorum ama eğer benim gidişim ailemi mutlu edecekse gidecegim. Bay Daesung lütfen Lee ailesine eski statüsünü verin. Ben artık yokum."

Yaşadığım derme çatma eve girene kadar kendimi aglamamak için çok sıkmıştım. Kapıyı kapatır kapatmaz gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.

Neden ben? Neden?
Omega olmayı ben seçmedim ki? Doğmayıda ben istemedim?
Neden sevmedin anne?
Neden istemedin?
Sende bir kadın değil misin? Bir omega? Neden bana yüzünü çevirdin? Sen sahip çıksan kimse beni incitmezdi. Sen o benim kızım deseydin. Kimse değersiz omega parçası diyemezdi bana ama sende gittin anne sende benden gittin.

Peki ya baba sen?
Sen arkamda dursaydın belki bu kadar ağlayan biri olmazdım. Derdim ki bir babam var. O beni korur. Ama olmadı be baba sende gittin benden annem gibi sende gittin. Kızların ilk aşkları babası demişlerdi. Sen benim ilk aşkım olmadın baba sen benim ilk kırgınlığım ilk hayal kırıklıgımsın.