Dance till your death (NL BOOK)

~ Cpt. 1

Chapter 1

“ Het zit er weer op voor vandaag. Vrijdag om 12 uur hebben we een danswedstrijd ik verwacht dat iedereen aanwezig is.” Zegt mijn trainer. Vermoeid loop ik naar de kleedkamers. Ik verwissel mijn kleding, ik trek mijn schoen aan en pak mijn tas. Ik ben heel moe en heb niet zoveel zin om te praten met mensen. Ik stop mijn sleutel in het sleutelgat van mijn fiets en rij weg.

Vermoeid trap ik mijn laatste energie eruit om sneller thuis te zijn. Na ongeveer 5 minuten rijden moest ik door een donker steegje. Hier moet ik elke dag doorheen maar toch krijg ik altijd een gevoel in mijn maag omdat hier vaak rare mannen etc rondlopen. Helaas is er geen andere weg naar mijn huis dus ik had weinig keus. Zonder er al te veel bij na te denken rij ik snel door het steegje. Tot ik plotseling een knal hoorde.

Hij was zo hard dat ik heel hard schrok en bijna viel met mijn fiets. Nog bijkomend van de schrik rij ik snel door omdat ik niet na wil denken waar die knal van zou kunnen zijn. Ik rij de hoek om bij het steegje en stop voor mijn poort. En toen kreeg ik de schrik van mijn leven…. Ik remde af en liet mijn fiets op de grond vallen. Mijn moeder lag op de grond met 1 schotwond in haar lichaam. Ik stort in elkaar en schreeuw voor hulp. Alles ging zo snel alles flitste voorbij. Ik belde 112 en boog over mijn moeder. “Blijf bij me mam, ik heb je nodig” zei ik terwijl ik in tranen uitbarst. Alles word heel wazig en gaat heel erg snel. Stemmen, sirenes en geluiden waarvan ik niet kan benoemen wat het was. Mijn ademhaling ging sneller en sneller. Ik begon te hyperventileren en alles draaide. Ik probeerde kalm te blijven maar het lukte niet. Wazig zie ik dan mijn moeder op een brankaar in de ambulance word gezet. Ik val op mijn knieën.

Ik voel een hand op mijn schouder “Livia!” en hoor dat er iemand tegen me praat maar ik kan niet verstaan wat er gezegd word. Geschrokken en in de war kijk in in de ogen van de persoon die tegen me praat. Nu pas zie ik dat het mijn oma is.  “O-oma” Zei ik terwijl er een traan over mijn wang rolde. Ze helpt me overeind en sleurt me zo wat mee naar haar huis. Ze zet me op de bank en helpt me met kalmeren. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen maar het is gelukt om me een klein beetje rustiger te krijgen. “Je vader is bij haar, ze krijgt hulp, maak je geen zorgen alles komt goed”  zegt ze en ze pakt mijn handen. “Dat weet je niet” zeg ik terwijl ik probeer te letten op mijn ademhaling. Dan word oma gebeld….

Halloo <3 Dit was het eerste deel!

Ik ben benieuwd wat jullie van mijn eerste deel vonden! Ik heb heel veel ideeën bedacht voor dit verhaal dus ik hoop natuurlijk dat jullie het net zo leuk vinden als ik! (: veel leesplezier.