FİVE

UMUT

07.10.2002

'' Tamam kızım. Sakin ol sakin ol daha gelmene 1 ay var ama. Ah!. Telefonum telefonum nered- Ah! geçti geçti'' artık daha fazla bu acıya katlanamam. Yavaş yavaş ayağa kalktım ve yine sancım başlamıştı. 

''Nerede bu sinir şey'' son olarak mutfağa doğru gidiyordum ki telefonum çalmaya  başladı karnımdaki ağrıyla birlikte sese doğru ilerledim. Salonda telefonumu sehpanın üstünde görünce kendime lanet ettim

'' Gözümün önündeymiş aptal kafam'' telefonu alıp baktığımda 

HAYATIMIN ANLAMI  yazısını gördüm ve hemen telefonu açtım.

''Alo. Bebeğim'' 

''Meli- Ahh!''

''Pelin! Ne oldu canım iyi misin? Hemen geliyorum sabret biraz!''

''Melih çabuk gel daha fazla dayanamıyorum''

'' Pelin derin derin nefes al ver''

 ''T-tamam'' burnumdan alıp ağzımdan verdim bunu 7 kere daha tekrarladım ve bacağımda bir sıvı hissettim. Çocuk geliyor! Melih ise benim nefes alıp verme sürem boyunca hem bana böyle devam etmemi söyleyip araba kullanıyordu.

''Çocuk! çocuk geliyor Melih  çabuk çabuk!''

''Tamam az kaldı az kaldı sabret bebeğim 2 dakikaya ordayım'' cevap verecek halim yoktu o görmese bile kafamı salladım. kendimi zorlayarak ve birazda böğürerek ayağa kalktım

''Pelin! Pelin!'' Melih sürekli bağırıyordu. Tamam bebeğim geçti tamam şşşt tamam sakin ol. Anne yanında Anne yanında. İçimden kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Ama pek başaralı olduğum söylenemezdi duvarlardan tutunarak vestiyere doğru yürümeye çalıştım. koridorda duran bebek çantasını almak için eğilmişken kapı açıldı ve yüzü bembeyaz bir adet Melih gördüm. koşa koşa yanıma geldi.

''İyi misin!?''  ne yapacağını şaşırmış şekilde etrafa bakıyordu. bense bağırıp duruyordum.

''Melih! hastane!''

''Doğru!'' bebek çantası omzuna takıp beni de kucağına hafif değildim. zorlandığını görebiliyordum. Arabayı açtı ve beni arkaya zarar vermemeye çalışarak oturttu. kendisi de sürücü koltuğunu oturdu ve bebek çantasını yana fırlattı. Ve bir anda gazı kökledi. Hem aynadan beni kontrol ediyordu ve bir yandan da arabayı sürüyordu. 

'' Derin nefes al.'' bir tane çığlık bıraktım arabanın içine ben bağırınca o da bağırdı  gülümsedim tabii buna gülümsemek denirse.  Araba ani fren yapınca geldiğimizi anladım. Melih arabadan fırladığı gibi benimde kapımı açtı ben hala bağırıyordum.

''BİRİ GELEBİLİRMİ! KARIM DOĞURUYOR!'' 2 tane hemşire koşa koşa yanıma gelip kollarıma girdiler 2 kişi de elinde sedye ile buraya doğru geliyorlardı. Beni hemen sedyeye yatırdılar. Melih ise Elimi tutmuş bana yapmam gerekenleri söylüyordu. En son hatırladığım şeyler doktorun bebeğim ağlamadığı için ona sertçe vurması ve başka da hiçbir şey hatırlamıyorum.

&

Gözümü açtığımda beyaz dan başka bir şey görmüyordum. Ölmüş müydüm? Ama bebeğim...

Melih nerede? Ama ben hatırlamıyorum. Bir ses duydum. Ne yani yaşıyor muydum?

''Şuan hayati bir tehlikesi yok hanımefendi fazla acıdan dolayı bayıldı o kadar gün içinde gözlerini açar''