Sketch 102

14 2 0
                                    

After 6 months, I am fully recovered. Till now, hindi ko pa rin nakakalimutan si Baekhyun. He's been my first love. Kamusta na kaya siya? Naging successful kaya ang operation niya? Kung oo man, naaalala pa kaya niya ako? Haist! Mababaliw na yata ako.


Nandito ako ngayon sa park. May project daw kasi kami sa Arts. Sketch our inspiration. Habang nag-iisip ako ng pwedeng idrawing, may napansin akong parang familiar na tao. Baka naman imagination ko lang yun. Palagi ko kasi siyang iniisip eh. But when he face on my direction, I'm really a 100% sure na siya yun kaya hindi na ako nagdalawang-isip na lapitan siya.


"Baekhyun, is that you?" He looked shock.

"Excuse me, do I know you?"

"I'm Jamelle. Don't you remember me?"

"I'm sorry but I don't remember you." Then he left. Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig sa kinatatayuan ko. Hindi na niya ako naaalala. Pero hindi ako susuko. Gagawin ko ang lahat para maalala niya ako.


Every after class, pumupunta ako sa school niya. How do I know? Simple lang, naka-uniform kasi siya nung nakita ko siya sa park. Lahat ng bagay na makapagpapaalala sa kanya tungkol sakin, binibigay ko sa kanya pero wala pa ring epekto. Everytime he sees me, lagi na lang niya akong pinagtatabuyan. Like the last time...


"Can you please stop this nonsense? I don't know you nor remember anything about you. Kaya kung pwede lang, tigilan mo na ako."


After that incident, I cried every night. Nagawa ko na ang lahat pero wala pa rin. Maybe this is a sign for me to give up.


"There still one more chance." Bulong ng puso ko. Nagulat ako kasi bumubulong na pala ang puso ngayon. Haha... Joke!!! Napaisip naman ako dun. Isa pang pag-asa? Hmm... Tama!!!

"Ang picture!!!" Sigaw ko.


Kinuha ko yung picture naming dalawa. Nakahospital dress pa nga kami nun. This is taken the morning before our operation. Napangiti na lang ko sa alaalang iyon. I started to sketch it. This is gonna be my last chance. After this, ayoko na. Suko na talaga ako. Maybe, we're not really meant for each other.


Biyernes ng hapon, hinintay ko ulit siya. Mayamaya, lumabas na siya kasama ang mga barkada niya.


"BAEKHYUN!!!" I called.

"What are you doing here? I told you that..." Hindi ko na siya pinatapos pa.

"I just wanna give this to you. Don't worry, this is the last time you will see me." Then I left.


Buong linggo lang akong nagkulong sa kwarto ko. Alam ko, sobrang nag-aalala na sina Mama at Papa pero ayoko pa talagang lumabas. I always cry with the thought that I may not see Baekhyun again. Siya pa mandin ang ginawa kong subject sa ipinasa kong project. Haist!!!


Matapos ang dalawang linggong pagmumukmok, lumabas na ako. Saturday ngayon and I decided to go to the park. Tambay lang ako sa swing habang tulala, I'm really shocked when someone push the swing where I sat. Pagtingin ko...


"Hi..." I felt speechless. "Miss me?" I blink a hundred times to make sure that I'm not really hallucinating and he's real.

"Baekhyun?"

"Yes, it's me. Sorry that I had acted harsh on you few weeks ago and I'm really really sorry that it takes a long time to remember you."

"I understand."

"Thanks for this picture and sketch." He showed me the picture and sketch I gave to him. "Alam mo bang lagi kitang hinihintay sa labas ng school. Kahit dito sa park, pinupuntahan kita pero wala ka naman, Hindi ko rin naman alam kung saan ka nakatira." Upon hearing what he said, I can't fight back the tears falling in my eyes.

"I thought..."

"Sshh... I LOVE YOU! I love you since the day we met at the hospital garden."

"I LOVE YOU too Bacon!" He hugged me so tight while laughing.


That's one of the best day ever of my life. I'm with the guy whom I will love forever. And I'll never lose him again. Looking forward to our future.


SKETCHTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon