þuan ne düþündüðümü ne hissettiðimi bilmiyorum. En iyi bildiðim ve farkýnda olduðum þey iyi olmadýðým. Aldýðým nefes ciðerlerimde týkalý kalýyor. Mental olarak, fiziksel olarak bitmiþ durumdayým. Bunun dýþavurumu sinir stres ve bunalým oluyor. Aile evine ortalama 11 gün önce dönüþ yaptým. Evde deðilken bu ruh halimi çok rahat saklaya biliyordum onlardan ama evde bu pek mümkün deðil. Evin duvarlarý üzerime üzerime geliyor. Belki salakça ama yetmiyor ne mutluluk hissi, komýklýkler doyumsuz olabileceðimi düþünüyorum bazen. Bu düþüncelerimi fiziksel aðrýlarýmý, psikolojik aðrýlarýmý dillendiremiyorum. Ýçimde tuttukça aðlama içgüdüsü baþ gösteriyor. Gerçekten çok ama çok yoruldum. Þu satýrlarý yazarken bile içim doluyor. En sonunda kendi içimi dökebileceðim bir yer buldum belki rahatlarým bu yer sayesinde. Bazen abartýyormuyum diye düþünüyorum sonuçta çocuk deðilim, neden böyle hissediyorum o halde. Yada herkes benim gibimi düþünüyor ayný þeyleri yaþýyor ben mi zayýfým kestiremiyorum. Beni en çok yýpratan þey iyiyim demek öyle gözükmek yalnýz kaldýðýmda buna gerek kalmýyor. Elbet bir gün bu hisleri aþacaðým o günü dört gözle bekliyorum yorulmadan yýpranmadan ailem olmak üzere insanlarýn sözleri bana batmadan yaþayaðým günü daha saðlýklý düþünebileceðim günü bekliyorum. Ben Gül 22 yaþýnda hayata baþlamadan bitmesinden korkan kýz. bügünü de bir þekilde atlattýk sýrada yarýn. Umarým güzel bir gün bekliyor... .iyi geceler...
