არასოდეს მჯეროდა წიგნებში ბედნიერი დასასრულის. თუ არ მოკვდი, შენი ამბავი არ დასრულებულა.ამიტომ მე
ყოველთვის მაინტერესებდა რა ხდება ამ "ბედნიერი დასასრულის" შემდეგ.
გამარჯვება ნიშნავს ყველაზე დიდი პრობლემის განადგურებას, ეს ნიშნავს ომის მოგებას,მაგრამ ომის შემდეგაც ხომ იქნებოდა კრიზისი? მოგებულ მხარეზეც რომ ყოფილიყავი, ბევრ პრობლემასთან არ გექნებოდა საქმე?
ეს იყო ჩვენი დღევანდელი მდგომარეობა. ჩვენ მოვიგეთ ომი, ვოლდემორი მოკვდა. მაგრამ ამის გარდა ბევრი ჩვენი საყვარელი ადამიანი ჩვენთან აღარ არის.
სიკვდილის მხვრელების დასჯა დაიწყეს, მაგრამ არა ყველასი, რა თქმა უნდა, ერთი ასეთი სიკვდილის მხვრელი შეიძლება გამორჩეულიყო.
ყველა მათგანს მყისიერად არ დაუწყია გამარჯვებული მხარის არჩევა, სიმართლე რომ ვთქვა არცერთი მათგანი გადამოსულა ჩვენს მხარეს . არცერთ მათგანს არ მოვწონვართ, ამიტომ ისინი კვლავ საფრთხეს წარმოადგენდნენ ჩვენთვის.
მაგრამ დღეს, საკმაოდ კარგად ვართ.
ახლა მეც ბუროუში ვრჩები, რადგან სახლი აღარ მაქვს. მშობლებს საკუთარი თავი დავავიწყე, მაგრამ არ ვნანობ, ამ ომში ყველამ რაღაც მსხვერპლი გაიღო. ესეც ჩემი მსხვერპლი, მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ არ მტკივა.
ჯინიმ გვერდითა საწოლიდან ამოისუნთქა, როცა ამაზე ფიქრით თვალები ცრემლებით ამევსო.
"კიდევ ერთხელ ცდილობ საკუთარი თავის შენვე ფიქრებით გაღიზიანებას?"
"მე არ ვცდილობ არც საკუთარი თავის და არც არაფრის გაღიზიანებას." ვუთხარი: "მე მხოლოდ ვფიქრობ ".
"შენ შესანიშნავი გონება გაქვს." თქვა ჯინიმ ღიმილით. „და ეს გონება თავისთავად ცდილობს იფიქროს ასეთ რაღაცეებზე, თუ ის რაღაცით არ არის დაკავებული. მიდი, ადექი, გავერთოთ“.
" და Რა ვქნათ?"
„გარეთ გავიდეთ , არ ვიცი. მაგალითად ჰმმმ როგორ ჟღერს გოგონების პიკნიკი?"
