Once again

Chapter 5

Rod's pov

"Mayor? mayor tulala ka nanaman dyan" sabi ni bong sakin, ayan si bong go matalik kong kaibigan

"Ay pasensya na bong"

"Naaalala mo na naman ba yon? Rod naman ang tagal tagal na non eh" sabi nya sakin

"Matagal man yon hindi ko pa din makalimutan, hindi ko kase matanggap na hanggang doon nalang kami. Ano nga palang balita kila imee at sa mga anak ko? nakauwi na ba sila dito sa pilipinas?"

"Sa pag kakaalam ko uuwi sila dito dahil tatakbo syang senador ngayon, hindi ko lang alam kung kelan sila uuwi" sabi nya

"Hindi ko alam kung paano ko sila haharapin"

"Jusq naman Mayor ang tagal na non siguro nga move on na yun sayo no, it's been 6 years simula nung nawala yung anak nyong si Lia" sabi nya sakin kung sapakin ko kaya 'to andaming dada eh

"Kahit na gaano pa katagal yon para sakin sariwa pa din yun gago ka pala eh anak ko
yun"

"Sabagay wala namang magulang ang gustong mawalan ng anak, kamusta na kaya yung anak nyo" bong said

"Aba gago bakit mo sakin tinatanong eh wala nga akong balita sa anak ko, pero araw araw kong iniisip na sana nasa maayos syang kalagayan at nakakakain sya ng tamang oras"

"Sana Mayor" maikling tugon neto anlaki naman ng natulong mo Bong Go.

"Pero alam mo sa ilang taon ko ng naninilbihan bilang Mayor grabe yung mga tulong na nagawa ko sa mga tao pero sa sarili kong anak wala akong magawa, I'm like a powerless man."

"Ano ka ba Mayor saksi ako sa paghahanap sa anak mo, ginawa mo ang lahat mahanap lang sya" sabi neto, pero tama sya kasama ko sya sa lahat na nangyari sakin lalo na wala na ang pamilya ko, iniwan nila ako kung kelan kailangam ko din sila.

"Amina nga yung mga papeles dyan at gagawin ko na"

"Oh eto Mayor tatakbo ka bang pangulo?" biglang tanong nya sakin na nakalagpa tigil sakin, kase sa totoo lang matagal ko ng pinag iisipan yan. Dahil mas gusto ko pang makatulong sa mga nangangailangan, sa mamamayan.

"Oo, siguro ay hindi oo tatakbo talaga ako, ang hindi ko lang alam kung susuportahan ako ng mga tao"

"Malamang Mayor susuportahan ka nila, ngayon pa nga lang na Mayor ka palang andami mo ng naitulong sa mga tao" sabi nya sakin minsan napapaisip ako bakit ako binigyan ng gantong tao sa tabi ko, grabe magkapatid na ang turingan namin. I'm so very thankful for having Bong in my side.

"Sana"

I left in my office with Bong because we need to go to Davao, dito lang din naman ako sa Davao ngayon pero kailangan pa namin asikasuhin yung mga relief goods na ipapamigay namin dahil may mga taong nasalanta ng bagyo.

Andito na kami sa school kung saan naging pansamantalang tirahan ng mga tao sa ngayon dahil eto ang naging evacuation, nagsimula na kaming mamigay ng mga pangangailangan nila medyo madami naman sila pero sa tingin ko sasapat naman ang mga dala namin para sa kanila..

"Maraming salamat Mayor at hindi ninyo kami pinabayaan, sobrang pasasalamat namin na ikaw ang aming mahal na Mayor" sabi ng matanda sa akin, napangiti ako dahil na aappreciate nila ang mga ginagawa ko.

"Maraming salamat din ho sa inyong suporta, wala ako dito ngayon kung hindi dahil din sa inyo, ginagawa ko lang ho ng tama ang tungkulin ko yun ang maglingkod sa inyo"

"Hindi hindi ka na namin papakawalan
Mayor" sabi nya na ikinatawa naming lahat

Medyo gabi na din bago matapos ang pag bibigay ng relief goods dahil hindi ako umalis doon hanggang hindi natatapos, didiretso muna kami sa opisina ko dahil hindi naman uso sa akin ang magpahinga at umuwi sa sarili kong bahay, etong office ko na 'to ang naging silbing tahanan ko Ngunit minsan bumibisita ako sa bahay ko dahil andun pa din ang ala ala ng pamilya ko, ng asawa ko at mga anak ko, God knows how much I miss them.