Tüm acılarım, hüzünlerim, mutluluklarım,korkularım hepsi bu koridorlarda kaldı halbuki bu üniversiteye başladığım ilk gün hala dün gibi...
FLASBACK
Sanki kaybolmuşum da yolumu bulmuş gibiyim...Kalbimdeki bu köpekler kovalamışçasına his de neyin nesi Karşımda ki bu görkemli, kocaman,onlarca insanı etrafına sarmış bir yapı kiminin umudu,kiminin hayalleri ,kimininse geleceği....
Ben böyle hayallere dalmışken kolumda ani bir sancı hissettim
-Kızım böyle hayranca bakmayı bırakıp içeri girmeye ne dersin?
-Ama çok heyecanlıyım ve biraz da korkuyorum açıkçası babacığım çok istiyorum içeri girmeyi ama bir tedirginlik var içimde
Ufak bir tebessüm belirdi yüzünde:
-Sen bu an için çok çalıştın,kendini çok hırpaladın,uykularını verdin bu an için belki de sabahları gazetelerimde senin yazılarını okurum...hem sen değil miydin sonuçları öğrenmek için 2 hafta kapı yollarını gözleyen görünce de sevinçten havalara uçan. Düşünsene böyle milyonlarca insana umut olduğunu...
ŞİMDİKİ ZAMAN
İşte babamın o son söyledikleri içimde öyle bir his bırakmıştı ki okula ilk başladığım günden beri hala içimde ve belki de o kapıdan içeri girmemi sağlayan ve duymam gereken cümlelerdi...
YOU ARE READING
UMUT EVİ
Short StoryUmutla başlayan her şey büyüktür umudunuzu kaybetmeyin... Bu hikaye farklı kanlardan abla kardeşin hikayesi...
