Op Heterdaad - New York's Finest #1

Hoofdstuk 1.

Violet

Het is nog donker als ik de voordeur van ons herenhuis achter me dichttrek. Met frisse energie huppel ik de trap af en doe wat strekoefeningen op het trottoir.

Zodra mijn spieren los genoeg voelen zet ik mijn koptelefoon op en selecteer ik de gebruikelijke afspeellijst met uptempo nummers voordat ik koers zet naar Central Park. Het park is maar tien minuten lopen vanaf mijn huis, dus ik heb er een gewoonte van gemaakt om daar 's ochtends vroeg te gaan hardlopen.

Tegen de tijd dat ik de ingang van Central Park bereik, begint de zon al op te komen. Ik kan voelen dat het vandaag een hete zomerdag gaat worden, voor de vijfde dag op rij. Ik zweet me nu al kapot en dat terwijl ik nog niet eens ben begonnen met hardlopen.

Toch ben ik vastbesloten om mijn work-out te gaan doen. De afgelopen tijd ben ik te lui geweest om te gaan sporten, met als resultaat dat mijn conditie nu ver beneden peil is. Het is dus hoog tijd om daar verandering in te brengen.

Ik geniet van de rust en stilte op dit vroege uur als ik langs een aantal bekende bezienswaardigheden ren die dit park te bieden heeft. Onderweg passeer ik een aantal andere hardlopers en mensen die hun hond uitlaten, maar verder is het heerlijk rustig. Nou ja, wat door kan gaan voor rust en stilte in een drukke stad als New York.

Tegen de tijd dat ik aankom bij de Bow Bridge vertraag ik mijn pas en loop ik naar het midden van de brug die compleet verlaten is.

Ik pauzeer de muziek en laat de koptelefoon om mijn nek rusten. De muziek maakt meteen plaats voor het geluid van zingende vogels, badderende eenden en de typische stadsgeluiden die ik in de verte hoor. Met mijn ellebogen leun ik op de balustrade van de brug en ik laat mijn blik over het water dwalen.

Al jaren volg ik deze hardlooproute die me altijd naar deze iconische brug leidt. Vroeger kwam ik de meeste ochtenden in alle vroegte hier om te genieten van de rust en een bezinningsmomentje. Tot de plotselinge dood van mijn ouders, nu bijna acht jaar geleden, tijdelijk een einde maakte aan dit ritueel.

Elke dag passeerde ik de plekken waar ik zoveel herinneringen met mijn ouders had gemaakt toen ik nog klein was, en na hun ongeluk werd het te pijnlijk om daarmee geconfronteerd te worden.

Het kostte me uiteindelijk drie jaar om hier weer terug te komen. Uiteindelijk realiseerde ik me dat deze plek meer gelukkige herinneringen aan mijn ouders heeft, dan verdrietige. Blije, vreugdevolle herinneringen die me kunnen helpen genezen.

Een van die herinneringen staat me zo helder bij dat als ik nu mijn ogen sluit, ik alles zo weer voor me zie. Elke zondag gingen we naar het park om een ijsje te eten en een roeibootje te huren om het meer te verkennen. Hoe vaak we dat ook deden en hoe ouder ik ook werd, het verveelde nooit. Dat waren in mijn ogen perfecte zondagen en de herinneringen daaraan koester ik nog steeds. Nu voelen die perfecte zondagen als een eeuwigheid geleden.

Ik voel tranen opkomen als ik daaraan terugdenk. Ik mis ze zo. Voordat ik instort als een kaartenhuis, knipper ik verwoed mijn tranen weg en laat een beverige zucht ontsnappen.

Verman je, Vi.

Ik onderdruk mijn verdriet – iets wat meteen afgestraft zou worden door mijn psycholoog als ze hier was – en vervolg mijn weg.

Na mijn gebruikelijke work-out op de trappen van het Bethesda Terrace keer ik weer terug naar huis.

Als ik de voordeur in het zicht krijg, spot ik een bekend figuur. De man staat met zijn rug naar mij toe, maar desondanks herken ik hem uit duizenden. Hij leunt nonchalant tegen zijn zwarte SUV en heeft een koffiebeker in zijn hand die hij net naar zijn mond brengt.