PRENSES BOZUNTUSU

BÖLÜM1

Sabah güneşin ışığıyla uyandım.Biraz da olsa annemin sesiyle.Sabahın bu güneşli günü,içime bir neşe katmıştı.Sanki bugün özel ve güzel geçecekti.

"Melodi!Kızım,hadi yavrum!"

Koşarak basamaklardan aşağıya indim.Annem beni bekliyordu.Her zamanki gibi tabağımda ikişer tane kırılmış yumurta vardı.Ekmeği aldım ve yumurtanın sarılarına bandırdım.Tadı çok güzel oluyordu.Bana basit bir yumurta çok özel geliyordu.Ben sizler gibi,bir kere olsun tavuk veya et yememişimdir.Bizim manevi durumumuz bu kadar yüksek değil.

Annem babamın ölümünden sonra fazlasıyla çökmüştü.Babamın ölümünden toplam bir yıl sonra kız kardeşim gaz zehirlenmesinden ölmüştü.Annem kısa bir depresyon geçirmişti.Sonra ben onu toparlamaya çalıştım.Ama aslında hala da olsun içimde kırıklar vardı.Annemle bir başıma kalmıştım.

"Kızım.Daldın gittin öyle.Hadi geç kalacaksın okula."

"Aaa.Tamam anneciğim.Ben kaçıyorum o zaman"dedim anneme kocaman bir öpücük verdim.Koşarak minübüse son anda bindim.Hemen arka tekli koltuğa oturdum ve kulaklıklarımı kulağıma takarak kendimi müziğe bıraktım...

.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

Okula geldiğimde koşarak sınıfa çıktım.Sonra birinin bana çarpmasıyla ani bir düşüş yaşadım.

"Kanka özür dilerim."

"A sen miydin Emre?Önemli değil."

"Tamam.Bak sana bir şey dicem."

"De."

"Benim eğer büyüyünce üç çocuğum olursa birinin adını Can,öbürünü Su,öbürünü de Cansu koycam.Böylece "Cansu" diye bağırdığımda bütün mallar gelcek ehehehe."

"Hahahha.Neyse ben gidiyorum."

Habire espiri yapan bir arkadaşım var.Espirileri hiç komik değil ama yinede üzülmesini istemediğimden ona karşı gülüyorum.

"Selam Melodi."

"Selam Melek."Melek benim en yakın arkadaşım.Ona karşı güvenebiliyorum,en iyiside bu.

"Gel sınıfa geçelim."

"Tamam."

Bugün Melekte benim gibi çok neşeliydi.Yani ne biliyim...Sanki özel bir günmüş gibi?

"Melek."

"Melodi."

"Ya Melek ben bir şey sorcam.Bugün özel bir gün mü?"

"Hayır.Neden ki?"

"Ne biliyim..Herkes çok neşeli."

"Benim neşem gayet yerinde evet,ama neşeli olmam için her seferinde bir neden aramama gerek yok öyle değilmi?"

"Evet.Ama annemde neşeliydi."

"Bak Melodi.İnsanların neşeli olmaları için illeki bir sebep bulmalarına gerek yok."

"Hıhı.Sanırım haklısın.Özür dilerim.Yani ama bende her şeyden şüphelenen bir tipim."

"Önemli değil."dedi gülerek.Her seferinde mantıklı konuşuyordu.Bu da onu sevmemin ve ona güvenmemin sebeplerinden biri.

Ders matematikti.Yine bir sıkıcı ders daha beni bekliyordu.

^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^

Dersin ardından teneffüste Melekle birlikte bahçeye çıkmaya karar verdik.Çikolata almayı planlıyordum ama yine annemden harçlık almamıştım.Annemden boş yere para almak istemiyorum.Annemin küçük bir pastanesi vardı,pastaneden az da olsa geçinebiliyorduk.