PRENSES BOZUNTUSU

BÖLÜM2

mediada Melodinin in arka çekimi var.

Sınıfa girdiğimde herkes bana şaşkınca bakıyordu.Demet bile.Simaya baktığımda pis pis sırıtıyordu.

-----------

Sırama doğru ilerledim ve Demetin yanına oturdum.O bana şaşkınca ve korkak bir ifadeyle bakıyordu.

"Ne oldu?"dedim.Bana bakmayı kesti ve önüne döndü.Ne oluyordu?

-

Sima benden vazgeçmeyecek!

Üç gün boyunca bu cümle beynimde yankılandı.Tam üç gündür okulda yüzüme bakan yoktu.Geldiğim yerden kaçıyorlardı.Esila yüzünden benim hayatım mahvolmuştu.Tek kelimeyle mahvolmuştu.

Acaba şu an o ne yapıyordu?Yoksa o mu bunları planlamıştı?

Hayır.O çoktan unutmuştur.

Yani sanırım.

Köşede bir kız buldum.Herkes onu ezikliyordu.Prensesler bile ezik oluyır muydu gerçekten?Benden kaçmayacağını düşünerek onun yanına doğru ilerledim.

"Merhaba?"

Benden kaçmamıştı.Ama bana şaşkınca bakıyordu.Bir şey diyemeyince ben devam ettim.

"Öhöm.Şey,ismin ne acaba?"

"İ-iris."dedi titrek bir sesle.Hala bana şaşkınca bakıyordu.

"Pekala İris.Sana bir soru sorcam.Sende benden korkuyor musun veya beni cahil görüyor musun?"

Bu sorum karşısında biraz beklesede"Hayır." dedi kısık bir sesle.Ona herkesin benden kaçma sebebini sormak aklımdan geçti bir an ve kendimi tutamadım.

"Neden herkes benden kaçıyor?"

"Şey..."

"İris."dedim yakvarıcı bir sesle.Sonra beni kolumdan çekti ve okulun en aşağı katında buraya kimsenin gelmediği ve kameraların olmadığı bir yere getirdi.

"Neden buraya geldik?"

"Sadece sus ve dinle."

"Tamam?"

"Sima.Herkesi büyük tehtit etti.Seninle konuşanı görürse eğer o kişiyi okuldan attırıcak ve sosyal medyada en kötü fotolarını paylaşacakmış.Senin konuşmamızı istemiyor çünkü Esila nın öcünü senden çıkartıyor.Bunları sana söylediğimi söylemeyeceksin değil mi?"

Ben hala dediklerinin şokundayken zar zor kelime ağzımdan çıktı.

"Hayır."

Sonra koşarak oradan uzaklaştı.Zaten şu an son derse giriyorduk.Koşarak sınıfa çıktım.Sınıfa girerken Ekinle karşılaştım ama bana bakmadan gitti.Sadece koşarak toz oldu...

-

Ders bitince eşyalarımı topladım ve çıkıl kapısına doğru ilerledim.Kapıdan çıktığımda Simayla karşılaştım.

"Vay vay vay...Kimleri görüyorum?Ahaha!Noldu?Yoksa kimse sana bakmıyor mu?Neden?Kıyamam gel bir sarılayım"

Ellerini bana sarmaya çalışınca onu ittim.

"Çek şu pis ellerini üzerimden."dedim ve oradan uzaklaştım.Melih Amca beni dışarıda bekliyordu.Bende arabaya bindim ve eve doğru yol aldık...

**

Şu an dizlerimi kendime çekmiş ağlıyorum.Ben ne yaptım da bu lanet olası prenses hayatına kadar sürüklendimki sanki!Orda Melek duruken ben burda ne yapıyorum?!Of!

Ben böyle sitem ederken telefonumu elime aldım ve sosyal medyada gezinmeye başladım.Birden gördüğüm fotoyla şok oldum.

Sima.

İrisle kendi fotoğrafını koymuş ve üzerine "ilk kurban elendi." yazmıştı.Benim yüüzmden kızın hayatı gitmişti.

Benim yüzümden.

Koşarak aşağıya indim ve anneme hemen konuşmamız gerektiğini söyledim.Hemen onun odasına çıktık ve anlatmaya başladım.

Olanları duyunca hemen okulu aradı ve olanları anlattı.Artık annem beni yeni bir okula verecekmiş.Tamam dedim.Bu benim için daha iyi olacaktı.En azından artık İris tehlikede değildi.

Bende Demeti benim arkadaşım bilmiştim...

Bana sadık olan şu hayatta tek Melek vardı.O da gitti.Sonra Demete güvendim.Güvenimi boşa çıkardı.Şu an İrise kalmıştım.İris.Ekini bilmiyorum ama ilişkimiz mahvoldu artık.Onada pek güvenim kalmadı artık.

Ekinle tanışma anımızı hatırlıyorumda,keşke o gün o kahveyi almasaydım.O zaman şu an acım daha hafif olurdu.

Artık kendime tamamen yeni bir sayfa açmak istiyorum.Bu kadar yenilik yeter sana derseniz,hayır!Yetmez!Yenilikler iyi olsun istiyorum,kötü değil!

Yeni okula yazılmam daha daha daha da iyi olcak.Belki yeni birine aşık olur ya da Melek gibi birisini bulabilirdim he?

^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^+^

Sabah hemen son sürat üzerimi giyindim ve kalktım.Bugün çok güzel olcaktı.Ben böyle inanıyordum.

Bu yeni okulumun ilk günüydü.

Hemen sabah kahvaltımı yaptıktan sonra Melih Amcanın limuzinine bindim.

"Bugün çok mutlusunuz Melodi Hanım?"

"Mutluyum be Melih Amca."dedim ve gülümsedim.Okul çok uzakta değildi.Hatta eski okulumdan daha da yakındaydı.Hemen vardık.Melih Amcaya teşekkür edip arabadan indim ve okula doğru yürüdüm.Bu demir parmaklıkların ardında yeni hayatım duruyordu.

-