"Yeonjun hyung!" küçük koşarak kendinden iki yaş büyük olanın yanına koştu.
"Hyung. Yeonjun hyung!" Yeonjun hyungunun yanına ulaşan çocuk nefes nefese konuşmaya başladı.
"Hyung bak bize ne getirdim." Elinde salladığı sakızlara baktı Yeonjun. Ona neden sakız gösteriyordu? Zaten ne zaman isteseler marketlerden alabilirlerdi.
"Sakız?" Yeonjun kaşlarını çatıp küçüğüne baktı. Küçüğü kafasını hızlıca salladı ve bir sakızı açıp Yeonjun'a verirken diğer sakızı kendine açıp, içindeki kağıdı çıkardı.
"Evet sakız hyung ama bildiğimizden değil. Bak içinden bu çıkıyor." Elindeki kağıdı heyecanla sallayarak hyunguna gösterdi.
"O nedir Beomgyu?" Beomgyu elindeki kağıt ile hyungunun dikkatini çekebilmişti sonunda. Küçük olan büyük olana gülümsedi.
"Geçici yapışkan. Bunu teninde bir yere yapıştırıp ıslattığında ve birkaç dakika bastırıp sabit durduğunda tenine o şekil çıkıyormuş. Çok havalı değil mi?" Çok büyük bir şeymiş gibi hyunguna anlatan Beomgyu'yu Yeonjun şaşkınlıkla izledi. Nasıl olabilirdi de böyle küçücük bir şeyi bile çok önemli bir şeymiş gibi anlatıp Yeonjun'un kalbini kıpırdatabilirdi?
"Geçici dövme öyleyse?"
"A evet. Geçici dövme. Biliyor musun Yeonjun bu sadece ikimizde var. Bu kasabada sadece bizde var. Annem ve babam gittikleri yerden getirmiş."
"Demek öyle. O zaman hemen yapalım. Nasıl yapılıyor?" İkisi de her zaman gözler önünde ve tek olmaya bayılırdı. Onlar her zaman kasabadaki diğer çocuklardan farklı olmuştu. Herkes onların adını bilirdi. Beomgyu ve Yeonjun.
"İlk baş sana yapalım Beomgyu. Hadi göster nerene yapıştıralım" Beomgyu düşünmeden sol yüzük parmağını uzattı.
"Buraya yapıştıralım hyung. Sende sol yüzük parmağına yapıştır." Yeonjun gülümseyip ilk Beomgyu'ya, Beomgyu da Yeonjun'un sol yüzük parmağına dövmeyi yapıştırdı...
"Hyung çok güzel değil mi?" Küçük olan durup durup Yeonjun ve kendi parmağını yan yana koyuyor aynı şeyleri tekrarlayıp duruyordu. Büyük olan yine hayretler içinde Beomgyu'ya bakıyordu. Nasıl olurdu da kendi dövmesi Beomgyu'nunkinden daha iyi olmasına rağmen hâlâ kendi dövmesiyle mutlu olabiliyordu?
"Dövmeni gerçekten sevdin mi?" Beomgyu'nun suratı artık gülümsemiyordu.
"Senin dövmen daha güzel hyung. Renkli turuncu, sarı bir kelebek. Benim ki ise siyah ve ne şekil olduğu belirsiz bir yapışkan." Yeonjun bu duyduğuna şaşırmıştı. Dövmesini sevdiğini sanıyordu.
"Peki üzülmüyor musun küçüğüm?" Beomgyu yüzüne yine o kocaman gülümsemesini yerleştirdi.
"Hayır hyung. Bak" parmağını hyungunun yüzüne doğru yaklaştırdı. Yeonjun ise gösterdiği yere dikkatle baktı. İki tane küçük belli belirsiz yıldızcıklar vardı.
"... burada iki tane yıldız var! Bu basit yapışkanı güzelleştiren bu iki küçücük yıldız. O yüzden üzülmüyorum. Senin dövmen benimkinden daha güzel ama benim de iki tane küçücük yıldızım var. Onlara isim bile buldum hyung. Duymak ister misin?" Yeonjun Beomgyu'nun dediklerine karşılık kocaman bir gülümseme yerleştirdi yüzüne.
"Evet Beomgyu, duymak istiyorum."
"Bak hyung bu siyah ve küçücük olan yıldızın adı Beomgyu ve bu sadece siyah çerçevesi olan küçücükten biraz daha büyük olan küçücük yıldızın adı Yeonjun. Senle benim gibi."
"Ben küçücük içi siyah olan yıldızı çok sevdim. Adı Beomgyu'ydu değil mi?" Yeonjun kocaman bir kahkaha attıp kendini çimlerin üzerine bıraktı. Beomgyu da eşlik edip gülerken kendini Yeonjun'un yanına bıraktı.
"Ben de en çok Yeonjun'u sevdim hyung." Beomgyu çoğunlukla olumlu düşünür ve her kötü şeyin ardında mutluluk geldiğini çok iyi bilirdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
