ពេលព្រឹកភីតងើបឡើងងូតទឹកស្លៀកធម្មតាហើយក៏ចុះមកក្រោយតែអ្វីដែរប្លែកសម្រាប់គេនោះគឺផ្ទះនេះឯង
"បៀវបៀវកូន..នេះកូន"គ្រាន់តែភីតចុះមកភ្លាមអ្នកស្រីផារីដែរអង្គុយនៅតុបាយកណ្តាលផ្ទះជាមួយលោកផាន់រត់មកទទួលគេយ៉ាងលឿនដោយទឹកមុខរំភើប
"បាទ"ភីតធ្វើមុខឆ្ងល់ពេលម្តាយរបស៎គេសម្លឹងមកគេពីក្បាលដក់ចុងជើងភីតស្លៀកពាក់ខោជើងវែងអាវដៃវែងមិនបិតទេវពីរគ្រាប់ទៀត(អាវសិស្ស)ធ្វើឲម្តាយរបស់គាត់មើលមុខ
ឱពុកឃើញស្ថានការមិនស្រួលក៏និយាយសម្រួល
"អឺ..អឺ..អូនកុំឆ្ងល់អីកូនបៀវគឺគេបានបាត់កាចង់ចាំមួយចំនួនហើយ"លោកផាន់និយាយទាំងឆ្គងៗភ្នែភវិញនៅមិនស្ងៀមលោកស្រីផារីឃើញបែបនេះក៏សង្ស័យដើរមករកគាត់ហើយក៏
"អួយ"អ្នកស្រីផារីមួកស្លឹកត្រចៀកលោកផាន់តិចធ្វើឲលោកផាន់ស្រែកភីតឃើញបែបនេះក៏សើចតិចៗ
"មិចក៏បងមិនប្រាប់អូនតាំងពីរយប់មិលហាចឹងមើលចុះ សូម្បីឡេវអាវក៏បិតមិនជិតទៀត"អ្នកផារីនិយាយហើយក៏អូសដៃភីតមកតុបាយ
"ញ៉ាំបាយឲច្រើនណាកូនអាងទៅរៀន"អ្នកស្រីផារីនិយាយហើយភីតងក់ក្បាលតិចៗមើលមុខលោកផាន់ញញឹមមិនសមហើយក៏ ក្រឡេកចុះឡើងៗក៏ឃើញរូបថត បៀវយ៉ាងធំនៅលើ ជញ្ជាំង មើលចុះគេស្អាតណាស់ពាក់អាវសិស្សដៃខ្លីប៉ោងៗខោជើងខោប៉ោងៗពាក់វែនតាមូលៗមើលទៅគួរឲស្រឡាញ់ម៉ងហាចឹងតើបានម៉ាក់របស់គេមើលមកគេមិល
"កុំភ័យអីបងនឹងឲពួកគេសងគ្រប់យ៉ាង"ភីតនិយាយក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងមុននឹងបន្តញ៉ាំបាយរហូតអស់ក៏ចេញមកក្រៅក៏ឃើញឡានពណ៏ ផ្កាឈូក មួយមកឈប់មុខផ្ទះគេក្មេងប្រុសម្នាក់ពាក់វែនតាអាវសិស្សរាងកាតឿតិចចេញមកជាមួយទឹកមុខគួរឲភ្នាញ់មានឈ្មោះថា
តីង តីង អាយុ17ឆ្នាំស្មើនឹងបៀវតែមិនស្មើនឹងភីត
"ភីតហា..នេះជាមិត្ត សំណព្វចិត្តរបស់បៀវឯងមើលតែចរឹកគេមិចទៅគឺបៀវចឹងឯង"លោកផាន់និយាយទាំងសើច
" ឡេឡក់អញ្ចឹងហ្អេ"ភីតនិយាយតិចៗ
"បៀវបៀវ..ហាតោះទៅរៀន ជំរាបលាលោកពូ/ជំរាបលាលោកប៉ា"តីងនឹងភីតនិយាយលោកផាន់ងក់ក្បាលមុនភីតឡើងឡានទៅរៀនជាមួយតីង
