Kafamın içinde dönüp dolaşan düşünceler, hissettiklerim, yaşadıklarım,beni, içimdeki duyguları bir bir öldürüyor.
Hissediyorum...
Git gide içimde oluşan boşluğu iliklerime kadar hissediyorum. Duygularım ölüyor ve ben bunun önüne geçemiyorum.
Sevinmem gerekmez mi?
Artık hiçbir şey hissetmeyecektim en nihayetinde.Sevinemiyorum...
Çünkü biliyorum. Duygusuz bir insan, ruhsuz bir insandır. Ve ruhsuz bir insan ancak ölüdür.
Ben ölmek istemiyorum...
Yaşamak istiyorum. Duygularımla yaşamak istiyorum. Sevmek istiyorum mesela, ama sevdiğim kadar sevilmek aynı zamanda. Mutlu etmek istiyorum mesela, ama mutlu ettiğim kadar mutlu edilmek.
Üzüyorsam, üzdüğüm kadar üzülmek, ağlatıyorsam, ağlattığım kadar ağlamak, şaşırtıyorsam, şaşırttığım kadar şaşırmak ve aşık oluyorsam da aşık olunmak istiyorum.
Ufacık zorlukta ilk vazgeçilen olmak istemiyorum.
Tüm duyguları en güzel şekilde yaşamak istiyorum. Herşey karşılıklı olsun istiyorum mesela. Çok zor olmamalı bu. Hayat müşterek değil mi zaten?
Ama öyle olmuyor işte. Kimsenin duygularını kontrol edemiyorsun. Ve herşeyin sonunda yok olan sen oluyorsun.
Ben oldum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp Ruh
Non-FictionHerkesin Bir Hikayesi Vardır. Ve Her Hikaye Bir Ömürdür. Ömrünüzü bir kaç satıra sığdırmak neler hissettirir?