Έχω μια τάση δένομαι πολύ,κι ας ξέρω που θα βγει
Όταν πληγώνομαι κλίνομαι τόσο πολύ στον εαυτό μου,που ξεχνάω ότι όλα τα άλλα υπάρχουν-Ίσως είναι εγωκεντρισμος γιατί πάντα πίστευα πως στο πλήθος διαφέρω
Κι αφού ήρθε το τέλος και στην δική μας ιστορία
Ήθελα να σου πω πως ακόμα σε σκέφτομαι συχνά,αλλά δεν θέλω
Μερικές φορές το πολυσκεφτομαι-δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να μπορώ να σε κάνω να μου λείπεις,Άλλες τι σκέφτεσαι όταν ακούς το όνομα μου ή όταν παιρνας απτην οικοδομή και το <σπιτακι> μας,
Ποιος ξέρει
Ίσως τα ξαναβρουμε μετά από καιρό
Ίσως με κοιτάξεις όπως πρώτα
Ίσως με αγκαλιάσεις
Και Ίσως μου δώσεις από εκείνα τα τρυφερά φιλιά στο μάγουλο
Ίσως η μυρωδιά σου να μείνει μέσα μου για πάντα
Ίσως εκείνες τις νύχτες που σου κρατούσα συντροφιά ως τα χαράματα έπρεπε να είχα κοιμηθεί
Ίσως μια μέρα με ξεχάσεις
Ίσως μια μέρα μπορέσω να κοιτάω τα πράσινα μάτια σου χωρίς να νιώθω κάτι
Ίσως δεν θα ξανανιώσω ποτέ έτσι
Ίσως δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρτυ
Ίσως δεν έπρεπε να ξεκοψουμε
Ίσως σε ήθελα διπλα μου εκείνον τον Αύγουστο
Ίσως είμαστε μικροι κι ανόητοι για αυτά
Ίσως πάντα θα σε ψάχνω πες στο πλήθος
Ίσως όταν βλέπω τις παλιές φωτογραφίες κλαιω
Ίσως δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια
Ίσως δεν νοιαστηκες ποτέ
Ίσως αυτό δεν το διαβάσεις ποτέ
Ίσως πρέπει να σταματήσω να γράφω για σένα
Ίσως η υπεραναλυση μου κανει κακό
YOU ARE READING
ειρω με το νου
PoetryΑνήσυχη και παράξενη, ερωτεύομαι ό, τι με εμπνέει Οπου ανθίζει ο μέσος όρος παύω να υπάρχω είτε ρομαντική είτε σκληρή ρεαλίστρια. υπεραναλύω σε βαθμό κακουργήματος. Αν θες να με δεις ευτυχισμένη, δώσε μου σφιχτές αγκαλιές, μουσικές, βιβλία,ανατολές...
