Bazen hayat bize gerçekten çok acımasız olabiliyor.Yaşa ya da yaşantıya bakmıyor.Üstesinden gelebilir mi demiyor.Fakat hakkını yememek lazım,ciddi anlamda olgunlaştırıyor.Sabır veriyor,güçlendiriyor.Daha kötüsünden korkmamızı engelleyip şükretmeyi öğretiyor.Bazı anlarda bu durumda olmama sevinmiyor değilim.Ne yazık ki getirisi olduğu kadar götürüsü de var.Mesela psikoloji dibe vuruyor.İnsan kendini sevemiyor.Zaten kendini sevmeyen kimseyi sevemez.Ailemden uzaklaşmama,iyi niyetle yaklaşanlara bile düşman gibi bakmama neden olduğu için dibine kadar yaşıyorum yalnızlığı.Her sorunumun altındakı neden aynı.Yalnızlığım,mutsuzluğum,karamsarlığım,insanlarla arama görünmez duvarlar örmem ve niceleri.Evden dışarı çıktığımda rahat olamıyorum.En sevdiğim şey olan gözlemi yapamıyorum.Çünkü başımı kaldırdığımda insanların bana ucube görmüş gibi bakmalarına katlanamıyorum.Gözlerinde acıma,iğrenme ve alaycılık gibi bakışlar yakalıyorum.Ama elimden gelen tek şey bakışlarımı kaçırıp yoluma devam etmek.Bunların tek sebebi şişman olmam.İşte 155 kiloluk bir kızın yaşamını fazlalık 90 kilonun ne kadar mahvettiğinin hikayesi.
