Póki TY nas nie rozłączysz

Prolog

Nigdy nie sądziłam, że moje życie może się tak potoczyć. Teraz, gdy już wiem, kiedy moja historia się skończy, żałuję wielu rzeczy, które mogłam zrobić inaczej. Tyle słów, których nikt nie powinien ode mnie usłyszeć.

Wiem, co powinnam zrobić. Muszę iść i przeprosić wszystkie osoby, które kiedykolwiek zawiodłam lub skrzywdziłam.

Właśnie się przebudziłam. Rozglądam się i po chwili już wszystko rozumiem. Jestem w szpitalu. Ostatnie co pamiętam to ten cholerny wypadek. Siedziałam na miejscu pasażera w jego samochodzie. On był kierowcą. Był wściekły i jechał bardzo szybko, a kiedy prosiłam go, aby zwolnił, krzyczał na mnie i dodawał gazu.

To była chwila. Pisk opon, krzyk, uderzenie. Potem tylko czerń i odgłos syren. To ostatnie co pamiętam.

Chce usiąść, jednak przy najmniejszym ruchu czuje przeszywający ból. Bolą mnie wszystkie mięśnie. Jeszcze bardziej kości. Najbardziej jednak boli mnie serce na myśl, jak bardzo myliłam się co do niego i jak bardzo się go boję, a jednocześnie jak bardzo go kocham.

Przypominam sobie co dokładnie się stało. Mój wściekły chłopak krzyczał na mnie. Groził mi, że mnie zabije. Nie zatrzymał się na czerwonym świetle i uderzyła w nas ciężarówka. Ze strony pasażera.

Zaczynam panikować i chce się rozejrzeć, ale nie mogę ruszyć głową. Przewracam oczami na wszystkie strony spodziewając się, że ON jest gdzieś w tym pomieszczeniu czekając aż się obudzę, by potem mnie zamordować. Na moje szczęście nie ma go tu. Nie ma nikogo. Jestem sama. Spodziewam się, że on też tu leży, tylko w innym pomieszczeniu.

Na salę wszedł lekarz. Sprawdził parametry i usiadł obok mojego łóżka. Zapytany o szczegóły wypadku opowiedział mi tyle, ile wiedział. Kiedy na miejsce zdarzenia dotarła pomoc, mojego chłopaka i kierowcy ciężarówki już tam nie było.