Follower 2: Recovery // z.m

6; "Baba."

Bölüm Şarkısı: Nicki Minaj - Feelin' Myself

*

Destiny'nin görüşünden,

Uyanmamı tetikleyen şey yüzüme vuran rahatsız edici güneş ışıkları değildi. Ya da idrar kesemin beynime sinyaller gönderdiği, 'işemen gerek!' yazısı göz kapaklarımda yanıp sönmüyordu. En azından bugün değil.

Beni tatlı uykumdan uyaran kapımızın adeta tekmelenerek çalınmasıydı. Belime dolanan kolların sahibini uyanması için dürtükledim. "Zayn!"

Gözleri kapalı bir şekilde mırıldanınca yeniden omzundan dürttüm. "Kapıya bakman gerekiyor Zayn, uyan."

Bir belirti göstermeyince, sinirlenerek doğruldum. "Kalksana be adam, kapı çalıyor!"

"Neden kendin açmayı denemiyorsun sevgilim?" diye mırıldanıp kıçını döndüğünde gözlerimi devirip yataktan kalktım. Saat öğleyi geçmişti. Haftasonu olduğundan Lilly izinliydi, yoksa lanet kapı yüzünden bu saatte uyandırılmazdım. Uykulu bir halde merdivenleri inerken bir yandan da esniyordum. Hadi ama haftasonunda bile keyif yapamayacak mıydım ben?

Kapı yeniden tekmelendiğinde kulbuna uzandım ve beni bu saatte uyandıran her kimse şeref madalyasını--

Bal rengindeki gözlerinden yapma öfke fışkıran Andrea karşımda bitiverdiğinde neredeyse küçük dilimi yutacaktım. Arkasında benimle göz göze geldiği ikinci saniyede göz deviren ve bir adet uykulu Kyla. Tanrı aşkına?!

Andrea, "Siz iki sersem yine bu saate kadar uyuyup Summer'ın sabah öğününü kaçırdınız, değil mi?" diye bağırıp içeriye girdiğinde, gözlerimi her an uyuyabilecekmiş gibi duran Kyla'ya çevirdim. Bana bakıp omuz silkti. "Bir haftadır nelerle uğraştığımı tahmin edemezsin, sarışın." deyip içeriye geçti. Olanları sindirmeye çalışırken yavaşça kapıyı kapattım.

Arkamı döndüğüm sırada Zayn'i merdivenlerden inerken gördüm. Yanıma gelip durduğunda, "Kim gelmiş?" diye sordu. Normalde uykulu sesi beni tahrik eder, kendimden geçirirdi fakat şimdi düşünemiyordum bile.

"Destiny?" Zayn kaşlarını çatmış beni izlerken tek yaptığım kafamla salonu işaret etmekti. Bir sorun varmış gibi tetiğe geçen Zayn hızla salona adımladı. Sesler ise ağır çekimdeymiş gibi sonradan kulağıma geldi.

"Merhaba Zaynie."

"Andrea?"

***

Sabahki olay yüzünden yaşadığım sersemlik birkaç saatin sonunda koskoca bir hiçliğe dönüştü. Her zamanki koltuğuma gömülmüş ve karşımdaki ikiliye dümdüz bakarken beklediğim kesinlikle tatmin edici bir cevaptı.

"Bana öyle bakma," dedi Kyla tek gözü açık, ters ters bakarken. "On saatlik uykumu almadan tek bir lanet kelime etmeyeceğim. Şimdi," durdu ve yerinden kalkıp sendeleyerek yürümeye başladı. "Boş olan herhangi bir odaya gireceğim ve uyuyacağım."

Merdivenlerin tepesinde durup omzunun üzerinden geriye döndü ve uykulu gözlerini kısarak, "Sakın rahatsız edeyim demeyin." diye saçma bir tehtid savurdu. Gözden kaybolduğunda alt dudağımı dişlerimin arasına alarak Andrea'ya döndüm. Bana 'ne bakıyorsun?' bakışını attığında daha fazla dayanamadım ve Zayn'e 'sen devam et!' dercesine gözlerimi pörtlettim. O da bunu yapmaya hevesliymiş gibi gözükmüyordu, bu yüzden kısa bir sürede benden daha ciddi bir konuşma yaparak olayı noktaladı. Tamam, ansız ziyaretlerini bir kenara bırakacak olursak sanki bu durum sıradanmış gibi davranabilirdim. Evet, yapabilirdim. Sonuçta her iki şekildede onları kovamazdım.