baron sake

ตอนที่ 1 รวมกลุ่ม

ณ หมู่บ้านบนภูเขาแห่งนึง
อยู่ดีๆเมฆสีดำก็เคลื่อนตัวมาปกปิดท้องฟ้าสีครามซะหมด ลมนั้นเริ่มพัดแรงขึ้น กิ่งก้านต้นไม้โอนเอนเหมือนจะหัก
"เข้ามาเร็วเข้า" ผู้ใหญ่บ้านร้องเรียกคนในหมู่บ้าน ทุกคนวิ่งกรูกันพยายามเบียดเข้าไปในสิ่งก่อสร้างที่แข็งแรงที่สุดในหมู่บ้าน
"เรามาดี เราแค่ต้องการตัวเด็กชายนามว่า โยชิโระเท่านั้น" ผู้หญิงที่กระพือปีกอยู่บนท้องฟ้าตะโกนลงมา เธอมีปีกสีดำ ผมสีบลอนด์ และตาสีแดงน่ากลัว
"แก! ไอ้ปีศาจจะเอาลูกชายฉันไปเพื่ออะไร!" แม่ของโยชิโระตะโกน
"ถ้าหากไม่คิดจะให้กันดีๆล่ะก็ คงต้องให้ด้วยน้ำตาสินะ..."
"ต่อให้แลกด้วยชีวิตของฉันฉันก็ไม่ยอมให้พวกอันตรายอย่างแกเอาตัวเขาไปหรอก!"
"ข้าไม่อยากทำร้ายใครนะ" แล้วตาของนางปีศาจก็เปลี่ยนเป็นสีขาวทั้งดวง มีฟ้าผ่าลงมาตรงจุดที่นางบินอยู่
"ข้าขอเอ่ยนาม ไอสึ สมุนรับใช้ของข้า ทำร้ายเด็กทารกซะ!"
แล้วหมาป่าขนขาวตัวใหญ่น่ากลัวก็กระโดดตรงเข้าไปที่น้องชายของโยชิโระที่อายุเพิ่งหนึ่งขวบเท่านั้น
"หยุด!!!!!"
ทุกคนหันไปหาต้นตอเสียง
"ข้าจะไปเอง ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมา" โยชิโระพูดอย่างกล้าหาญ เขามีผมสีดำที่มัดรวบไปด้านหลัง พอมัดแล้วผมเขาก็ยาวถึงแค่ไหล่เท่านั้น ตาของเขาสีดำ
"สั่งให้สมุนของเจ้าเลิกทำร้ายครอบครัวข้า"
เขาพูดแล้วเดินไปตรงหน้านางปีศาจ
"ไอสึ กลับมา"
หมาป่ากระโดดกลับไปแล้วกลับร่างเป็นมนุษย์ชายลอยอยู่ข้างๆนาง มนุษย์ชายนั้นผมสีขาวมัดเปียยาวถึงเข่าและดูจะอยู่วัยเดียวๆกันกับโยชิโระด้วย ตาสีฟ้านั้นมองอย่างเหยียดหยามลงไปที่ผู้ใหญ่บ้าน แต่กลับทำเหมือนโยชิโระไม่ทีตัวตน
"ไปกัน" นางปีศาจพูด แล้วพวกเขาทั้งสามก็หายไป

***********
เมื่อโยชิโระรู้สึกตัวอีกครั้งเขาก็มาอยู่ในห้องๆหนึ่งที่มีผ้าม่านสีดำตัดกับใยแมงมุมสีขาว ห้องนั้นมีเตียงอยู่ห้าเตียงผ้าห่มเป็นสีดำ แต่ผ้าปูเตียงสีขาว ห้องนั้นถูกตกแต่งเรียบๆและเตียงๆหนึ่งได้ถูกคนใช้ไปแล้ว อีกเตียงที่เหลือทั้งสี่ยังไม่มีใครแตะต้อง
"ตื่นแล้วสินะ" นางปีศาจพูด "ฝากด้วยนะ ไอสึ" แล้วนางก็หายไป ทำให้ในห้องเหลือเพียงแค่เขากับไอสึเท่านั้น ตอนแรกทั้งห้องอยู่ในความเงียบ แต่โยชิโระทำลายความเงียบขึ้นก่อน
"ที่นี่ที่ไหนอะ แล้วเขาจับฉันมาเพื่อ??"
"1.ที่นี่คือดินแดนบาร็อน ซาเกะ ดินแดนนี้เป็นที่อยู่อาศัยของพ่อมดแม่มดปีศาจและภูติผี ซึ่งอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข นั่นหมายความว่าถ้านายถูกพาตัวมาที่นี่นายต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ 2.นายเป็นผู้มีรอยสักรูปมงกฎ พวกเขาต้องการปีศาจที่มีรอยสักนั้น นิไง ฉันก็มี"
แล้วไอสึก็ยกมือขวาที่มีรอยสักให้โยชิโระดู
"ลืมไป ฉันชื่อ โซระ ไอสึ แล้วนาย...."
"กาเด โยชิโระ"
หลังจากนั้นห้องก็เงียบอีกครั้ง
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไอสึ ว่าแต่ว่า นายมาอยู่ที่นี่กี่ปีแล้วล่ะ?"
"2ปีในโลกมนุษย์ แต่ 200ปีในโลกแห่งนี้"
"งั้นนายอายุเท่าไหร่ล่ะ?"
"15ปีในโลกมนุษย์ แต่ 1500 ปีในโลกแห่งนี้"
โยชิโระผงะนิดหน่อยแต่ยังถามต่อ
"งั้นในโลกแห่งนี้ฉันก็ต้องอายุ 1500 ปีสิ"
"ถูกต้อง"
โยชิโระสังเกตว่าตลอดการสนทนาไอสึไม่ยิ้มเลยแม้สักนิด
"นี่นายยิ้มหน่อยสิ" โยชิโระพูดแล้วดึงแก้มไอสึให้ยิ้ม "หน้าบึ้งแล้วแก่ชะมัด" โยชิโระทำหน้างอน
"ผัวะ"
"ไอ้บ้า"
ไอสึปัดมือโยชิโระออก แล้วยิ้มฝืนๆให้
"ฉันก็ยิ้มอยู่ไงล่ะฟะ!"
มีเสียงปั้ง แล้วนางปีศาจก็โผล่มาพร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขา แต่หญิงสาวคนนี้ใส่ผ้าคลุมยาวลากพื้นคลุมทั้งตัวแล้วยังคลุมปิดหัวและหน้าตัวเองอีก บรรยากาศในห้องหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ดูเหมือนโยชิโระจะไม่รู้สึกอะไร
"สวัสดี ฉันชื่อกาเด โยชิโระ และนั่นเพื่อนฉัน โซระ ไอสึ"
"สวัสดี ฉัน ซากุระ รีน"
เสียงนั้นสยดสยองแต่ดูออกว่าเป็นเสียงผู้หญิง
"เธอจะช่วย...ถอดผ้าคลุมได้มั้ย?"
ไอสึถาม
"มิได้หรอก พวกเธอจะกลัวฉัน.."
เสียงเบาลง
"รักในสิ่งที่ตนเป็นเซ่!"
โยชิโระตะโกนเดือดดาล
"ฉันไม่ถอด!"
"หน็อย..ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ!"
"ใจเย็นๆ!!"
ไอสึตะเบ็งเสียงแล้วดันโยชิโระถอยกรูดไปติดผนัง โยชิโระพยายามดิ้นแต่สู้แรงไอสึไม่ไหว
"อะไรของนาย"
โยชิโระพูด
"ยัยนั่นน่ะจะทนแบบนั้นต่อไปได้แค่ไหนกันเชียว สักวันน่ะ เดี๋ยวก็เปิดเผยธาตุแท้ออกมาอยู่ดีแหละ"
ไอสึพูด
"ปั้ง!"
นางปีศาจโผล่มาอีกครั้ง คราวนี้มากับชายวัยเดียวกันกับพวกเขา แต่คาดผ้าปิดตาข้างซ้าย ผมของชายคนนั้นสีม่วง ตาสีม่วง ใส่ถุงมือข้างนึง
แล้วนางปีศาจก็หายไปอีกครั้ง
ตอนนี้รีนไปนั่งอยู่บนเตียงที่ไกลจากพวกเขาสุดๆแล้วแต่ก็ยังไม่ไกลมากอยู่ดีเพราะห้องมันแคบ
"สวัสดี ฉัน ริวงะ นากาสะ"
"ฉัน โซระ ไอสึ นั่น กาเด โยชิโระ และนั่นซากุระ รีน"
"ตานายไปโดนอะไรมา"
โยชิโระรีบถามอย่างอยากรู้
"เดี๋ยวเล่าให้ฟังน่า"
นากาสะตอบ
"ปั้ง!"
นางปีศาจโผล่มาอีกครั้ง คราวนี้กับเด็กผู้หญิงอีกคน เด็กผู้หญิงคนนี้ผมสีชมพูตาสีเดียวกับผมหน้าตาน่ารัก แต่เธออายุน้อยกว่าพวกเขานิดหน่อย
"สวัสดีค่า ฉัน เรีย ครอส ค่ะ!"
ครอสทักทายอย่างร่าเริงทำให้บรรยากาศเงียบเชียบในห้องหมดไป
"สวัสดีครับ ผม กาเด โยชิโระ"
"ผม ริวงะ นากาสะ"
"โซระ ไอสึ"
"ซากุระ รีน"
ทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจที่ตอนนี้สมาชิกมากันครบหมดแล้วจนไม่ได้ระงับเสียงเอาไว้
"ชู่ๆๆๆ" นางปีศาจจุ๊ปากแต่ไม่มีใครฟังเธอเลย
"เห้ย ที่นี่มันชักเสียงดังไปแล้วนะ" เสียงเย็นชาเข้มๆดังขึ้น "นี่มันอะไรกัน เอมิเลีย พวกนี้คือคนที่ตำนานทำนายเอาไว้งั้นเหรอ" ชายตัวเตี้ยๆผิวซีดๆเจ้าของเสียงเข้มเมื้อกี้ถามนางปีศาจ
"ค่ะ" เอมิเลียตอบอย่างรู้สึกผิดและกังวล
"ไม่น่าเชื่อเลยนะ" ชายคนนั้นพูดต่อ
"เราควรจะหวังสิ่งที่ดีที่สุดจากพวกเขา" เอมิเลียพูด "พวกเขาทำได้แน่ค่ะ"
"งั้นเหรอ พวกเขาเข้าพิธีคัดเลือกอาวุธหรือยังละ"
"ยังค่ะ"
"งั้นฉันคงต้องไปเตรียมสถานที่" ชายคนนั้นสะบัดผ้าคลุมสีดำหนึงทีแล้วก็หายไป
"นั่นใครน่ะ" โยชิโระถามเสียงดัง
"ผู้คุมดราโกล่าน่ะ" เอมิเลียตอบ
"เขาเตี้ยเกินเกนฑ์ผู้คุมนิ" ไอสึพูดดังๆ
"แล้วนายก็เด็กเกินเกนฑ์ด้วย" เอมิเลียรีบค้าน
"เอาล่ะ ที่พวกเราจับพวกเจ้ามาก็เป็นเพราะ ตำนานนั้นเคยกล่าวขานไว้ หากวันใดสงครามนั้นวิบัติขึ้น ถึงครานั้นเจ้าจงลงไปตามเด็กห้าคน ที่มีรอยสักรูปมงกฎประทับอยู่บนฝ่ามือ แล้วเด็กเหล่านั้น จะชนะสงคราม แล้วนำความสงบสุขคืนมาให้แก่ดินแดน บาร็อน ซาเกะ แห่งนี้ แต่หากพวกเขาไม่ชนะ ดินแดนจะตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย ประชาชนในดินแดนจะฆ่าฟันกันเอง ตอนนี้พวกเจ้าต้องการอาวุธ รีบลงไปทำพิธีคัดเลือกอาวุธเถอะ" เอมิเลียพูด แล้วพวกเขาทั้งหมดก็หายไป
##############
Writer note
หวัดดีค่ะ งึมๆไอเดียนี้ได้มาจากตอนดู highscholl dxd จบอะ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปน้า
##############
ตัวอย่างตอนต่อไป
"ข้าขอสาบานว่าข้านั้นจะดูแลท่านไปจนตาย"
"หยดโลหิตลงไปบนอาวุธของเจ้า"
"ทำไมเป็นการ์ดอ้ะ!"
"เคียวงั้นเหรอ!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
"เห้ย!"
"ไอ้พวกถ้ำมอง!"
ตอนต่อไป การเลือกอาวุธและใบหน้าที่แท้จริง
###############
ใครดู avengers age of ultron จบแล้วมาคุยกันในคอมเมนท์เถอะค่ะ!
###############