Hourglass: Time With You

Time. Moment. It is much expensive than any other things in universe.
Well, that's what I believe. We should spend it unto something that is worth our time. Spend it to be with the person that deserves it. So that you it will not be wasted. So that there's no regret. And there's no pain.
January 2 na pero panay ang Fireworks ng mga kapitbahay namin. Anong pag-iisip ang meron ang mga tao rito.
Buti pa sila, they can spend their new year with happy memories.
It's been a year. Been a year since the last I talked to him. Pakiramdam ko parang kahapon lang nangyari ang lahat. Kumusta ka na?
It was after new year when I first saw you. I was enjoying the live band with my friends that night. Fireworks. That makes it more special. I almost tripped on you if it wasn't for your fast reflexes. You caught me. Literally. Figuratively. Your eyes met mine. Your hand on my shoulder.
I was staring at you shamelessly that you have to poke my forehead. Nagising ako at ipinilig ang ang ulo. Bahagya akong natauhan na masyadong nakaka hiya ang ginawa kong pagtitig.
Hinayaan mo akong tumayo at walang kibong umalis. Titig na titig sayo. Tinatandaan ko lahat ng mayroon ka nang sa ganoon ay makilala kita sa susunod na magtatagpo ang landas natin. It was love at first sight, cliche right.
Months passed. I saw you again. This time, fate seems good to me because we were schoolmates to the school where I transfered. You were popular. Hindi lang dahil guwapo at mayaman ka kundi dahil matalino ka rin at magaling kumanta. You were in a school band called The Horizon. Wala na ba kayong naisip na pangalan na iba? Nung tinanong kita non hindi mo sinagot instead you said,
"It doesn't matter. Names doesn't really matter as long as I get to perform."
You were so passionate that I fell so deep in love with you. You're snob, though. Parang ang hirap mong i-approach but I tried. Until you got annoyed. That's how I caught your attention, you said so yourself. Naroon ako kung nasaan ka. Para na akong stalker sa lagay ko. Stalker nga.
"Stalker ka ba?" Ikaw.
"Hindi?" Ako.
"Hindi ka sigurado?" You chuckled.
"Admirer ako," Yun ang sabi ko sayo. You ignored it. Iniwan mo ako samantalang hindi pa tayo tapos mag-usap. Sinundan kita kaya mas lalo pang dumami ang pag-uusap nating dalawa.
"Palagi kabang ganiyan?" Ikaw.
"Huh?"
"Ganiyan kaba sa mga gusto mo?"
Namula ako dahil yon ang totoo. Totoo na gusto kita. Gustong gusto. Napansin mo iyon kaya namula ako. Tumawa ka ng mahina.  Then you pinch my cheek.
"Sobrang halata mo eh," Sabi mo.
"Eh ano naman kung ganun nga?" ako.
Nilahad mo ang mga kamay sa akin. "Come here."
Nagulat ako pero hindi mo iyon pinansin at kinuha ang kamay ko. Hinila mo ako palabas ng backstage. Nakarating tayo sa sasakyan mo. Iminuwestra mo ang  front seat.
Alam ko sa sarili ko na kung saan ka sasama ko. Ang mga tagpong iyon ay nasundan pa. Hinahatid mo ako. Pumupunta tayo sa mga kainan. Date siguro tawag sa ganon. Ayoko ng pangalanan dahil natatakot ako. Nakakatakot umasa.
Naging malapit tayo sa isat-isa. Hulog na hulog ako sayo. Hininhintay ko nalang ay ang confession mo kung ganoon rin ang nararamdaman mo.
"Sige, sige," Sabi ng kaklase kong lalake na nagtatanung tungkol sa natapos naming quiz.
"Oh, sige aalis na ako ha?" Paalam ko.
"Sabay na ako palabas," Sabi pa niya.
Lumabas kami sa classroom at naabutan kita sa tapat ng classroom namin. Busangot ang mukha mo. Agad mo akong hinila palayo sa kaklase ko at nagtungo sa sasakyan mo. Ni hindi ako nakapagpaalam ng maayos.
"Bakit? Anong problema?" Tanong ko nang nakarating na tayo sa sasakyan mo. Hindi mo ako sinagot at pinasakay lang ako.
Katahimikan ang bumalot sa atin. Hindi ko alam saan mo ako dadalhin pero ang puso ko tuwang tuwa pag nakikita ka. Nababaliw na ako.
"May problema ba tayo, Jin?" Sa wakas natanung ko rin ka non. Hindi ko kayang hindi ka kausapin. Parang tayo na parang hindi. Parang mayroon na parang wala. Nakakalito.
"Nothing..." Sabi mo
"Bakit ganiyan ang mukha mo?"
Nabuntong hininga ka at kinuha ang kaliwang kamay ko. Hinalikan mo ito at ibinaba pero di mo binitawan.
"I'm just jealous," Hindi ko alam pero tatlong salita at kinikilig na ako. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Damn.
"Bat ka naman magseselos? At sino ba ang pinagseselosan mo?" Kahit na ganon ang mga tanung ko diko mapigilan ang pag-ngisi. Sa kabila noon ay sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Nababaliw na nga ako.
Liningon mo ako. "You like torturing me, huh?" At tumawa ka. "Pasalamat ka talaga at mahal kita."
And my whole world stopped.
"What?!" Kasi naman doon mo pa sinabing mahal mo rin ako. Hindi tayo katulad ng mga nasa fairytale. Pero hindi ko rin naman kailangan ng magical moment para lang sa pagtatapat. Basta ang mahalaga na lang sa akin ngayon ay kung gaano kalakas ang tibok ng puso ko. Tingin ko nga naririnig mo na ito.
Itinigil mo ang sasakyan at mataman akong tinignan. Nakakailang. Nakakatunaw ang mga titig mo. Hindi ako kailan man masasanay. Why are you staring at me like that? Na para bang ako lang ang nagpapaikot ng mundo mo?
"Hindi pa ba obvious?" Tanung mo.
Ni hindi ako makapagsalita dahil pulang-pula ako. yumuko ako para hindi mo makita. Pero hindi mo hinayaan iyon. Tinitigan mo lang ako. Para bang menememorya mo ang lahat sa akin.
"I love you ever since you walked in to my life," ikaw.
Sobrang hina non pero rinig na rinig ko. Gusto kong maiyak. Ang sarap pakinggan na sabihin mo yon.
Tumango tango ako tuluyang nahulog ang mga luha ko. Hindi ko inakalang maiiyak ako sa confession mo.
"Mahal rin kita. Sobrang tagal na," Sinabi ko rin ang totoong nararamdaman ko. Ayokong palagpasin ang pagkakataon. Dahil ito ang realidad ko. Hindi ako nasa fairytale. Gusto kong sabihin lahat ng nararamdaman ko sayo. Ayaw sayangin ito. Dahil kung hindi ko pa sasabihin baka mabaliw na ako.
"Why are you crying?"
Tinulungan mo pa akong punasan ang mga luha ko. You're asking me why? Because my feelings for you is overwhelming me. I feel so much that I can't contain it.
"Because I love you so much," Ako.
You pulled me into a hug. "I love you too, baby. Please stop crying."
Sobrang saya ko non dahil sa wakas ay nasabi ko na yung nararamdaman ko. Plus nalaman ko pang may katugon iyon. Sobrang pasalamat ko sa Diyos dahil sa kasiyahang nararamdaman ko. I wish it will last forever.
Sa mga oras na iyon ang naiisip ko lang ay ang nararamdaman ko. Halos pangarapin ko na sana tumigil ang oras. Kasi kung gaano kasaya ang mga moments ng tao ganoon ito kaikli.