In de duisternis [Nederlands]

In de duisternis

Het was donker. En eenzaam. Ik voelde een koelte en kille grim om mij heen. Er was een soort pijn in mijn bovenbeen en ik voelde een soort hoofdpijn. Ik weet niet eens waardoor dat kwam, maar het leek alsof ik mijzelf ergens aan gestoten had. Het was volledig stil. Het enige dat ik hoorde was mijn eigen hart dat aan het kloppen was in mijn borstkas en mijn ademhaling. Het ging steeds sneller. En sneller. De pijn in mij hoofd werd erger. Het was zwart, maar het werd alleen maar erger en zwarter. Ik wist niet eens dat het nog donkerder kon. Ik voelde de controle over mijn eigen lichaam verdwijnen. Ik kon mijn benen niet eens meer bewegen. Langzaam werden mijn oogleden zwaarder. Ze voelen voor mijn ogen dicht en mijn hartslag werd weer langzamer. Ik viel weg in de hoop dat mijn situatie beter werd.

Opeens hoorde ik iets. Een soort geluid vanaf de zijkant. Ik draaide me om, met moeite. Ik zat in een soort kleine ruimte. Het leek wel een soort wind of iets anders. Toen kwam ik erachter dat het mijn ademhaling was. Ik was aan het hyperventileren. Ik had het vaker gehad. Dat weet ik nog, maar meer niet. Ik richtte mijzelf of mijn adem en rustig kalmeerde ik meer. Ik weet zelf niet wat het is of wat er aan de hand was. Ik... Wie ben ik...? Mijn herinneringen. Ze zijn allemaal weg. Ik probeer alles. Alles om iets te herinneren. Al is het alleen maar mijn naam of al mijn leeftijd. Niks lukt meer. Ik voelde eenzaamheid. Nog meer dan eerst. 

Het was weer dagen later. Weken of maanden. Ik had geen idee. Geen idee wie ik ben en geen idee wanneer deze ellende zou eindigen. De pijn werd erger. De eenzaamheid die ik voelde was nog erger dan de hoofdpijn en steken over mijn hele lichaam. Ik kon niet meer. Ik was er klaar mee. Als ik wist dat het zo eenzaam zou zijn, dan had ik er wel voor gekozen om gecremeerd te worden...