Soğuk bir kış günüydü etrafta fazla yürüyen ölü görünmuyordu.Açlıktan kırılan ailesini bir nebze olsun doyurmak için Joel dışarı çıkmalıydı önce kapının kilidini açıp ardından parmaklıkları asma kilidini çözdü ve yere bıraktı. Çıkan ses etrafta kimsenin olmayışından yankılanmıştı. Ama her hata hayati öneme sahipti. Buna dikkat etmesi gerekirdi. Açlık iyice başına vurmuştu. Bir markete girdi. O şeylerden saklanarak malzeme topluyordu elini çabuk tutmak zorundaydı. Duyduğu tıkırtı içine bir ürperti saldı bir iki adım attıktan sonra oğlu Jane ile karşılaştı. Daha 12 yaşındaydı. Bu karanlık dünya onun kaderi değildi. Bu hayatı yaşamak zorunda da değildi. Oda her çocuk gibi eğlenerek günü parkta ve bilgisayar oyunları oynayarak geçirebilirdi. Ama artık dünya çok değişti her yerde o şeylerden birinin üzerine atlayabilecek olması hiç kolay değildi. Her geçen gün yaşayan insanların sayısı azalıyordu ve hayatta kalanların da birbirinden haberi yoktu. İnsanlar hayatını böyle geçirip güvenli bir yer bulmaya çalışıyordu. Yemek sıkıntısı her yerde yaşamı zorlaştırıyordu. Kendi gözünün önünde tanıdığın insanların ve duygularının yok olması bunların yerini sadece insan yemek isteyen ve düşünme yetisini kaybetmiş yaratıklara dönüşmesi çok acıydı. Ama onlara hoş yaklaşamazdık çünkü onlar artık olmasını istediğimiz kişi değildi. Buna alışmıştık ben ve jane... Karım Maggie 1 sene önce bu şeylerin ilk ortaya çıktığı hastahanade karım hemşireydi. Hastahanedeki lösemili çocukları kurtarmak için kendi hayatını hiçe saydı. Çok acı olmaması için onu dömüştükten sonra ben vurdum.cesedi ortalıkta homurdanarak, damarında biraz olsun kan akan bir canlı için dolaşmamalıydı.
