Zaman ilerliyordu 15 yaşına basmak üzereyken okuldan atıldım.
Ailemin durumu iyi olmasina rağmen benim hayatı öğrenmem için çalıştırıyorlardı. Köşedeki cikintida yaptığım bileklikleri satmaya başladım az para kazanıyordum ama olsun ben işimi seviyordum bir ağaçtan yapraklar dokulurken bir kadin çocuğu ile birlikte onumden gectiler durumlari iyiye benzemiyorlardi cocuk benim tezgahı mı gorunce annesini cekistirip anne bak dedi. Ben tezgahı mı gösterdiğini sanıyordum fakat yanımda dilenen yoksul bir çocuğu işaret ediyormuş ben çocuğu izledim ve cok duygulandim çocuk annesinden bir 10 kurus aldı ve yoksul çocuğa verdi. Ve 2 cocukta cok mutluydular ben mutlulugu para ile olcerken onlar asıl mutlulugu yaşıyorlar di iste mutluluk.♡♥
