.
.
.
.
.
.
Kanadım kırık.
Bedenim güçsüzdü uyandığımda.
Minik göğsüm, zapt eder mi kalbimi?
Yeter miyim bunu kaldırmaya?
Bakıyorum da derin boşluğa.
Uçurum hiç bu kadar acımasız olmamıştı.
Kayalar çok mu sertti?
Bedenim onları ezer mi?
Bir kuşun hayali yetmezdi.
Korkum kalbime zararlı.
Doğarken hayalim bu değildi.
Şimdiden yoruldum, alası ile korktum.
Ağlamam gerekiyor gibi.
İçimdeki dürtüyor beni.
Ağlarsam intihar etmez miyim?
"Tanrım Affet" diyebilir miyim?
Bir daha doğacağım sanki.
Nefret etmemem gerekirdi.
Ona bu görevi Doğa verdi.
Bir serçecik doğuverdi.
Ağlarsa uçar.
İstemiyor ki.
Lütfen, lütfen olmasın.
Tanrı Annem kadar acımasız çıkmasın.
Derken sırtında biri ve boşluk hissi
Bilmiyor ki son nefesi.
