In Love With Your Pain...

36 ▪︎Hallucinatie▪︎

Het duurde wat langer ja, I'm sorry!

Enjoy! X😄❤️

•••••••••••••••••••••••

"En sindsdien is er niks meer gebeurd?" Vraagt mijn lieftallige psychologe Jasmine, nadat ik haar heb verteld over het incident van twee maanden terug.

* Flashback*

"Help! Alsjeblieft doe me geen pijn!" Huil ik nu. Net op dat moment hoor ik gelach. En niet zomaar gelach..., want er is maar één iemand die zo kan lachen.

Hij.

*Einde Flashback*

Ik schud mijn hoofd.

"Behalve de beschuldigingen van de politie en die stomme observatie van twee maanden, is er verder niks gebeurd."

"Ja, ik heb meer nodig dan dat Destiny." Lacht ze.

Ik neem een slok van mijn water en begin dan uit te leggen wat zich de afgelopen twee maanden heeft afgespeeld. "Het begon toen Sheriff Johnson vertelde dat het bloed op het raam mijn bloed bleek te zijn."

Mijn gedachtes gaan weer terug naar dat moment tijdens Halloweenavond en mijn ogen vullen zich met tranen. "Ik voelde me verschrikkelijk..., want nu dacht iedereen dat ik ze voor de gek hield. Maar ik zweer het als ik zeg dat ik het niet was..." dat laatste gedeelte fluister ik bijna.

"Ik wil je geloven Destiny... hoe zou jij de bloedtest verklaren?"

"Daar heb ik lang over nagedacht. Mijn beste verklaring is dat hij mijn bloed heeft gebruikt dat daar op de grond lag doordat ik mezelf had gesneden aan glas."

"Hij als in Athan? De jongen in de gevangenis?"

Ik knik langzaam terwijl ik mijn eigen woorden probeer te bevatten.

Het was Athan niet, en dat weet je Des.

"En de politie geloofde dat niet?"

"Zou ik anders twee maanden lang in een gekkenhuis hebben gezeten?" Vraag ik nu gefrustreerd.

Beleefd blijven Des.

"Geen idee, vertel het me maar." Zegt Jasmine dan.

Het is ook niet haar schuld. De agenten wilden dat ik in behandeling ging bij een psycholoog die werkte bij mijn psychiatrische inrichting, omdat ik zo onhandelbaar zou zijn. Daardoor weet Jasmine ook niet wat er allemaal is gebeurd. Alleen....het herhalen brengt weer gedachtes naar boven die ik liever probeer te vergeten.

"Er werd vermoed dat ik waanbeelden en hallucinaties kreeg door mijn trauma." Begin ik.

"Ze denken dat ik het me verbeeldde dat er iemand in mijn huis was die nacht en dat ik het allemaal zelf heb gedaan. Vandaar ook dat mijn bloed op het raam zat." Leg ik uit.

Het zou een goed verhaal kunnen zijn. Lekker makkelijk ook. Alles lijkt bij dit scenario namelijk te kloppen. Maar ik weet wel beter...

"Na de observatie, bleek ik helemaal geen last te hebben van sterke waanbeelden of hallucinaties. Dus die maanden in de inrichting waren ook gewoon een verspilling van mijn tijd!"

Jasmine kijkt me meelevend aan, wat ik knap vind. Ik zou zo'n hopeloos geval namelijk gewoon hebben opgegeven.

"Hoe verklaarden ze dat voorval in de keuken dan? En al het andere wat er gebeurde?"

Ik moet lachen bij die vraag, omdat ik het antwoord zo belachelijk vind. "Ze gaan ervanuit dat het toch een eenmalige hallucinatie was. Case closed."