𝚃𝙷𝙴 𝙳𝙴𝙰𝚃𝙷 [ 𝙺𝚃𝙷 ] ✔️

01 ~

එක දිගට පොළොවට පතිත වෙන හිම පියළි දිහා බලාගෙන මම හිටියේ වෙනම ලෝකෙක.... හැම දෙයක්ම ප්‍රචණ්ඩ වෙනවා. තව ටික දවසකින් මේ හිම පියලි ප්‍රචණ්ඩ කුණාටුවක් වේවි. එතකොට මේ පෙනෙන ලස්සන නොපෙනේවී.....
මගේ ජීවිතෙත් හරියට කුණාටුවකට ගහගෙන යන පරඩැලක් වගේ.... කිසිම හවු හරනක් නැතුව කිසිම සෙනෙහසක් නැතුව මාත් ගොඩක් තනි වෙලා.....
සුදුම සුදු පාට බිත්ති හතරකට කොටු වෙලා හැමදාම මම ගෙවන්නේ මහා මූසල ජීවිතයක්....
දන්නවද රෝහලක හිස් කාමරයක් ඇතුළේ තනි උන කෙනෙක් ගේ හැගීම් ගැන....
ඒ හැම කෙනෙක්ම ප්‍රාර්ථනා කළේ එක දෙයයි..

ඒ කවදම හරි දවසක එයාලාට මේ පාළු කූඩුවෙන් එළියට යන්න ලැබෙන්න කියන එක...ඒත් අපේ ජීවිත වල ඒ නිදහස නෑ... හැමදාම ජීවිතය යදිමින් ජීවත් වෙන අපිට මොන නිදහසක්ද නේද.... කෑමක් බීමක් ගන්න තරං වත් පණක් නැති වෙනකොට කන එක පවා ඇගේ හැම තැනින්ම ගහපු බට කෑලි වලින් කෙරෙනකොට හොස්පිටල් බිල් එක ගෙවන්න කෙනෙක් හොස්පිටල් බිල් එක ගෙවන්න අතේ සත පහක් නැති වෙනකොට අපි මහා ගොඩක් අසරණ උනා... ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටන් කරන අපිට අනිත් මිනිස්සුන්ට තියෙන ප්‍රශ්න වලට වඩා ප්‍රශ්න ගොඩක් තිබ්බා....
ඒ හැම ප්‍රශ්නෙකටම උත්තර අපේ ලෙඩ අස්සේ හිර වෙනකොට ඉදලා හිටලා දැනෙන වේදනාවට " මීට වඩා හොඳයි මැරිලා ගියා නං" කියලා හිතෙනකොට මේ හිත් වල ලොකු වේදනාවක් පිරුණා. දවස තිස්සේ කාමරයක් අස්සේ එකම දෙයක් දිහා බලාගෙන අපි ජීවත් උනා.. වහිනකොට වහිනවා කියලා දැන ගත්තට හිම වැටෙනකොට මේ සීත කාලය කියලා දැන ගත්තට මේ ඇස් බලාපොරොත්තු උනා මීට වඩා දෙයක් දකින්න... මේ කන් බලාපොරොත්තු උනා හරිම ලස්සන පවුලක සංවාද අහන්න... මේ අහිංසක කොල්ලා බලාපොරොත්තු උනා ලස්සන හුරුබුහුටි ගෑනු ළමයෙක් එක්ක හැම තැනම ඇවිදින්න. ගොඩක් කෑම කන්න. කෑ ගහලා තමන්ගේ ආදරය ගැන හැමෝටම කියන්න...

ඒත් දෛවය අපිට දීලා තියෙන්නේ මේ ජීවිතේ.. මම කවදම හරි බලාපොරොත්තු උනා මේ ජීවිතෙන් මට මිදෙන්න පුළුවන් වෙයි කියලා... අවුරුදු 20 ක් තිස්සේ එකම බෙහෙත බීබී තව තවත් මම දුර්වල වෙද්දි මාව දකින මගේ ළඟම අයගේ හිත් වලින් ඇස් වලින් එළියට පනින ඒ වේදනාව මාව නොමරා මැරුවා....

මෙහෙමද මගේ තරුණ කාලේ මම ගෙවන්න ඕන.....
ඇයි දෙවියෝ මට නරක දේවල් ම දුන්නේ... මම හොඳ දේවල් ලබන්න නුසුදුසු නිසාද....

~ මම කිම් ටේ හ්‍යුන්ග්... වයස අවුරුදු 27 ක තරුණ ජීවිතයක් ගත කරත් පුංචි කාලේ ඉදන් හොස්පිටල් එකක ජීවිතේ ගෙවන තරුණයෙක්... කැන්සර් එකකින් අවුරුදු 20 ක් තිස්සේ දුක් විදින කොල්ලෙක්.... පුංචි කාලෙම මගේ අම්මා මාව දාලා යද්දි මට හිටියේ මගේ අප්පා විතරයි.... මගේ ලෙඩ වලට එයා මුළු සේසතම වියදම් කරද්දි අන්තිමට එයා යන එනමක් නැතුව පාරට වැටුණේ අවුරුදු 16 ක් උන මාව තව තවත් අසරණ කරලා.... හදීසි අනතුරකින් මගේ අප්පත් මාව දාලා යද්දි කිම් ටේ හ්‍යුන්ග් තනි උනාම.. හොස්පිටල් එකේ නර්ස්ලා ඩොක්ටලා මාව සනීප කරන්න කොච්චර උත්සාහ කරත් එයාලා හැමදාම අසාර්ථක උනා.....

අන්තිමට මගේ කියලා ඉතුරු උනේ එයා විතරයි... මගේ සෝල්මෙට් පාක් ජිමින් විතරයි...