Tehlikeli bir yerdeki gizemli bir hazine.
Alarmlar çalıyor, siren sesleri etrafta.
Usulca bakıyor etrafına genç kız, arıyor o gizemli hazineyi.
Korkmuyor mu peki?
Korkuyor, çok korkuyor.
Ah, sirenler mi yükseliyor ne oluyor orda?
Yere çöküyor genç kız.
Tüm bedeni uyuşmuş, tepki vermiyor.
Ağır geliyor her şey bir anda ona.
Mantığını kaybetmiş, kalbiyle hareket ediyor.
Diyorum ya, tek istediği gizemli hazineyi bulmak.
Kafaya koymuş.
Bulacak, bulmalı, buldu..
Genç kız tozlanmış ellerini siliyor üstüne.
Son kez olduğu yerden bakıyor etrafına.
Parıldıyor gözü bir anda.
Işıl ışıl, o an yemin olsun ki Ay kendinden utanıyor.
Sönüyor, pes edercesine.
Biliyor ki genç kızın artık parıltısı kendisi değildi.
Genç kız gülümsüyor, yorgunca bir gülümseme bu.
Acı, mutluluk, hüzün hepsi var yahu.
Kalkıyor ayağa güç bulmuşçasına, kaktüs o.
Bilirsiniz kaktüsler dayanıklı ve canlılardır.
Öyle ki su bile vermezseniz, size küsmezler.
Genç kız; dayanıklı, asla pes etmez birisi.
Sevmeyi bilirseniz güzel çiçeklerdir kaktüsler.
Fakat görmüyor kimse onların bu güzel içlerini.
Bakıyorlar hep dikenlerine, derler ya gülü seven dikenine katlanır.
O zaman neden kaktüsün dikenlerine katlanılmıyor?
Belki o bir gül kadar göz alıcı gözükmüyor fakat bir gülden bile güzel bir yüreği var kaktüsün.
Ah, gelelim genç kıza.
Bir kaç saniye bakıyor gözlerindeki parıltılarla, gözlerini avuşturuyor inanmak istercesine.
Koşuyor sonra, sonsuz gibi gözüken sona koşuyor.
Fısıldıyor sessizce; buldum seni Plüton...
Yalnız değilsin artık. Dikenlerim ile koruyacağım seni.
28/12/2019
