*ავტორის POV*
ბატონი მინჯუნი და ქალბატონი სუა თავიანთ ორ ულამაზეს და შესანიშნავ ქალიშვილთან, ჰანასთან და ჰარინთან ერთად კინოში ფილმს უყურებდნენ.
ფილმი დამთავრდა და ოჯახი კინოსინემას შენობიდან გამოვიდა.
მათ მალე მძღოლი მოაკითხავდათ სახლში წასაყვანად მაგრამ პატარა ჰარინს ფეხით გასეირნება მოუნდა. ბევრი ხვეწნა-მუდარის შემდეგ მაინც თავისი გაიტანა და მშობლები და უფროსი და გასეირნებაზე დაითანხმა.
მაგრამ ცუდი ის იყო რომ უკვე ყველაფერი ჩამობნელებული იყო.
ცოტახანი ქუჩებში სეირნობის შემდეგ ბატონმა მინჯუნმა თქვა.
მინჯუნი-ჰარინ საკმარისია. ხომ ვისეირნეთ ეხლა მანქანით წავიდეთ სახლში კარგი?
ჰარინი-კარგიი...
კაცმა ტელეფონისკენ წაიღო ხელი და ამ დროს იარაღის გასროლის ხმა გაისმა.
უეცრად მინჯუნმა მუცელში საშინელი ტკივილი იგრძნო. ხელი დაიდო და როცა ხელზე დაიხედა სისხლი შეამჩნია.
მინჯუნი მუხლებში ჩაიკეცა და ძირს დავარდა.
ქალმა ყვირილი დაიწყო და თავის მეუღლეს ზედ მივარდა.
უეცრად კიდევ გაიგონეს იარაღის გასროლის ხმა.
ამჯერად სუამ იგრძნო ტკივილი და ისიც ძირს დაეცა.
ჰანამ ტირილი დაიწყო და თავის მშობლებს მივარდა.
ჰანა-დედა, მამა გთხოვთ არ მოკვდეთ. დედაააა.
ჰარინი გაშეშებული იდგა ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა. ბოლოს ჰანას ყვირილმა გამოაფხიზლა და თვითონაც ტირილი დაიწყო.
ჰარინი-დ...დ...დედა? მ...მამა?
ჰანა გაუჩერებლად ტიროდა.
ჰანა-მამა დედა გაიღვიძეთ გთხოვთთთთ.
ჰარინი-ჰ...ჰანა, ის...ისინი მო...მოკვდნენ?
ჰანამ თავის პატარა დაიკოს გახედა და ჩაეხუტა.
ჰარინი-ჰანა...
