Nie potrafię. - AusHun

Dzisiaj znów nie potrafię  spojrzeć ci w oczy.
Jesteśmy tu. Idziemy naprzeciwko siebie, a jednak nadal nie mogę ci spojrzeć w oczy. Nasz krok jest wyrównany. Jeden idzie w lewą, a drugi w prawą. Już za chwilę, za momencik, ominiemy się w ciszy, w tym pustym korytarzu.
Nie chcę tego.
Chcę z powrotem, choćbyśmy powrócili tylko na moment, te wspaniałe dni gdy rankiem, razem siadaliśmy przy stole, popołudniem razem pracowaliśmy, wieczorem chodziliśmy na spacery, a nocą, przed snem, zawsze grałeś mi na pianinie.
Dziś gdy jedyne co nas łączy, to oschłe witaj na konferencjach, lubię w samotne noce, jak te, przypominać sobie jak było kiedyś.
A teraz gdy idę obok ciebie chcę krzyknąć "Zostań ze mną!", "Zamieńmy chodź parę słów!", "Czy pamiętasz?", lub po prostu spojrzeć w twoje piękne fiołkowe oczy, które tak bardzo kocham.
Nie mogę.
Nie mogę nawet tego. Nie mogę złapać cię za rękę, nie mogę wykrzyczeć twojego imienia, nie mogę nawet cię uderzyć czy przytulić. Tak bardzo tego chcę. Lecz nigdy tego nie potrafiłam i nadal nie potrafię.
Nie pamiętam już nawet, kiedy od naszego rozstania mogliśmy wymienić choćby parę niewinnych zdań. Zwykłe "Co u ciebie?" czy też "Jak się czujesz?" Czy to takie trudne?
To mnie boli.
Zwłaszcza, że zawsze, gdy nieudolnie próbuje spojrzeć na twoją twarz, odwracam wzrok.
Sam mi kazałeś zapomnieć. Twoje słowa, jak blizny, do dziś dręczą mnie, gdy próbuję sobie przypomnieć. Pamiętam do dziś jak odwróciłeś się do mnie plecami i rzekłeś "Zapomnij o tym i żyj". Ale ja nie potrafię. Nie potrafię zapomnieć.
Bo nadal kocham.
Jednak i dziś zniknąłeś w głębi pustego korytarza, zostawiając mnie samotnie. Bez słowa, bez niczego.
Ale ja nadal cię kocham Austrio. Jednak czy ty, czujesz coś nadal do swojej dawnej węgierskiej żony?

' ~  ' ~ ' ~ ' ~ ' ~ '

Kilka słów ode mnie:
Jestem otwarta na poprawki,
bo nadal jednak nie jestem
w te klocki najlepsza.
Teraz  jedynie mogę ci podziękować
za przeczytanie tego kitu.
(Ciekawe za ile to usunę.)
Bardzo dziękuję!