" ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တြဲမလား စီနီယာ "
ေဂ်းတစ္ေယာက္အံ့ၾသလြန္းလို႔လက္ထဲက စားလက္စမုန္႔ကိုလႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ အခုသူခ်စ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကသူ႕ကိုတြဲဖို႔လာေျပာေနတာမို႔ အိပ္မက္ဟူ၍ပင္ထင္မိသည္။
" ကိုယ့္ကိုေျပာတာလား ေဂ်ာင္ဝန္း "
" ဒီနားမွာထိုင္ေနတာ စီနီယာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ပဲ႐ွိတာေလ စီနီယာ့မေျပာလို႔ဘယ္သူ႕ေျပာရမွာလဲဗ် "
ဆူေအာင့္ေအာင့္အသံကသူ႕ကိုစိတ္မ႐ွည္ေနပုံ။ ခ်စ္ရတဲ့ေကာင္ေလးကအဲ့လိုစိတ္မ႐ွည္တတ္တာသိထားၿပီးသားမို႔ေဂ်းေထြေထြထူးထူးေတြးမေနမိ။
" အဲ့ေတာ့ေျပာ! တြဲမွာလား၊မတြဲဘူးလား "
အေျဖကိုေတာင္းေနသလား၊ ဓားျပတိုက္ေနသလားမသဲကြဲတဲ့အသံႏွင့္ေဂ်ာင္ဝန္းကဆိုျပန္သည္။ ခ်စ္မိေတာ့လည္းအဲ့အသံေလးကိုေဂ်းျမတ္ႏိုးရျပန္၏။
" တြဲမယ္ တြဲမွာေပါ့ ဝန္းနီရဲ႕။ ဒီေန႔ကစၿပီးတစ္ရက္ေနာ္ "
သည္လိုႏွင့္ေဂ်းနဲ႔တစ္ေက်ာင္းလုံးရဲ႕အခ်စ္ေတာ္အဆိုးေလးေဂ်ာင္ဝန္းတို႔ရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးစတင္ခဲ့သည္....။
****
သဝန္တိုတတ္တဲ့အဆိုးေလး
.
.
.
" ေမာနင္း ဝန္းနီ၊ ကိုကိုဝန္းနီအတြက္မုန္႔ေတြဝယ္လာတယ္ "
ေဂ်းကခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလးဆိုေသာ္လည္း ေဂ်ာင္ဝန္းဆီကရလိုက္သည္မွာ မၾကည္ေသာအၾကည့္တစ္ခုသာ။
ဆက္ထြက္လာမယ့္စကားေတြေတာင္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ကုန္ရသည္။ သူဘာအမွားလုပ္မိျပန္ၿပီလဲ။
" အဲ့ဒီ့အတိုင္းပဲရပ္ေနေတာ့မွာလား ေဂ်း႐ွီး "
ေရခဲေတြထက္ေအးစက္လွေသာအသံကားသူ႕ကိုေၾကာက္စိတ္ပင္ဝင္လာေစရသည္။ ဘာအမွားလုပ္မိသလဲေသခ်ာစဥ္းစားလည္းထြက္မလာ။ ႐ူးခ်င္တာပဲသိေတာ့သည္။
" ကိုယ္တစ္ခုခုလုပ္မိလို႔လား ဝန္းနီ "
ေလသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆုံးေအးေအးေလးေျပာရင္း ေဂ်ာင္ဝန္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။
" ကိုယ္လုပ္မိတာကိုယ္မသိဘူးလား ကြၽန္ေတာ္ကလိုက္ေျပာေနရမွာလား "
