bir elimde analog kameram, diğer elimdeyse sevdiceğimin yatağa dökülen saçları.

duygu yüklü çıplak bedenler

ah sevgilim.
göğüslerinin arasında buluşan dövme olmayı arzulardım hep,

bazense dudağının kenarındaki ben,

kalbine en yakın yerde hayat bulmak isterdim,

nefesini benliğimle hissedebileceğim kadar solumak isterdim seni,

şimdiyse küskünsün bana.

bedenini benden uzak tutuyorsun,

halbuki ben senin dudaklarında buluyorum yaşamı,

senin ince, daima soğuk bedenin
benim en sıcak en büyük yuvam aslında,

buna üstümüzdeki bulutlar bile şahit güzel gözlüm.
onları saran dünya bile yetmiyor onlara, bizi gördüklerinde.
gözlerime bakıyorlar ama içimi görüyor bulutlar

sana nasıl baktığımı,
bir bulutlar fark ediyor

seni en derinlerimde
hissettiğimi, bir bulutlar görüyor

dünya bile sana imreniyor,
senin kalbinin büyüklüğünde eziliyor,
depremlere yol açıyor

bulutlarsa sadece ağlıyor.
dünyaya sığamamanın çatlakları bunlar,
paramparça oluyorlar,
acıyla feryat ediyorlar.

gökgürültüsünden korktuğunda camı açıp yağmuru dinlerdik hatırlar mısın?

bulutlar sana kin bana kıskançlık beslemiş olmalı sevgilim.