Sevgili Don Ritchie:
Bir hayli yorgunum; hayır, bedenen değil. Ben'kalben, zihnen, ruhen' yorgunum.
Tam anlamıyla yorgunum...
Zihnim öylesine boş ki Don Ritchie, yokum adeta.
Günler, sanki bir günün gelmesini bekliyorum ama o gün bir türlü gelmiyor gibi geçiyor.
Mutlu olmaya çalışmadığımı sanıyorlar.
Oysa, girdiğim, girmediğim her yerde onu arıyorum.
Zamana bırak diyorlar. Daha ne kadar bekleyeyim Don Ritchie?
Yaşarken bu hale geldim.
Yaşarken denedim mutlu olmayı,ölsem nasıl olur acaba?
Tanrı sevdiklerini erken yanına alır derler, beni neden sevmedi acaba?
Farkındayım, ölmek istemek için fazla gencim. Ama tadını çıkaramayacaksam gençliğimin ne faydası var? Söylesene.
Dayanamıyorum.
Dayanamıyorum Don Ritchie...
Herşey keyifsiz gelir bana, günler gülümsemesiz, yarıda kalan bir çocukluk...
Herşey sahte gelir bana, insanlar, kuşlar, çiçekler, böcekler, her ne varsa...
Her neyse;yorgunum, bitkinim Don Ritchie.
İyi uykular güzel kalpli insan...
Kim bilir belki başka bir mektupta görüşürüz...
Deniz Pehlivan
