Hayat bir kez daha bana oyun oynamıştı. Sevdiğim dediğim erkeği elimden almıştı ya da ben kendimi öyle kandırıyordum. "Neden ben"diye sormak istedim Allah 'a ama isyan etmekten korktum.
Hayat belki de benim için 7 Yıl Önce başlamıştı. Okuldan beş dakika geç gelsem annem hemen başlardı
" Nerdesin , nerde kaldın kimleydin " diye.
Arkadaş çevremde yoktu olsa bari içime dert olmaz. Zaten okuldan eve, evden okula monoton bi hayatım vardı. Annem neyin peşindeydi anlamış değildim .
Kendimi yalnız çok İşe yaramaz hissediyordum, bunu bana hissettirenler de sağolsun annem, Babam, ve ablamdı.
Annem pimpirikli otoriter, sinirli, kavgacı, egoist biridir.
Babam annem gibi değildi fazla tanımıyodum babamı ama tutucu biri olduğunu biliyordum.
Ya ablama ne demeli kendini begenmiş, her şeyi ben bilirim, ben yaparım tavırları beni deli ediyordu. Bi şey yapmak istesem "sen yapamazsın" yapsam bile " hıhhhh olmamış ne biçim yapmışsın , bidaha yapma" diye devam eden ablamın bin bir türlü lafları...
