Legend of the Black Chrysanthemum

Chapter 1

Tagapagsanay

Being a princess is both a blessing and a curse. If I may describe my life, it is luxurious yet humble, comfortable yet tiring, fun yet dull, and any binary opposition that exist in this world.

I wanted a simple life. A life with no universal pressure. I wanted to live and do nothing but breathe.

Pero ipinagkait sa akin ng kalawakan ang minimithi kong 'yon. Simula nang nagkadiwa ako'y ay pagsasanay lamang ang aking pinagkaabalahan. Every sun time and moon time I dwelt through trainings. Who should I to blame? My family's tradition.

"It's almost time, my child. It is finally your turn to make the black chrysanthemum bloom."

Marahan na sinusuklay ni Ina ang buhok ko. We were both facing the mirror, each have the same longing eyes.

"I am confident that the flower will bloom in my hands, Mamá. I've been training my whole life."

"Of course it will bloom in your hands, my princess." pagsang-ayon ni ina habang nagpapatuloy sa pagsusuklay ng aking buhok.

llang minuto ang lumipas ay may kumatok. Si Esperanza. At isa lang ang kahulugan nito. Sinusundo na ako ng aking tagapagsanay.

"Ang itim na kabayo ba ang dala ni Mang Tiburcio ngayong araw?" kaswal na tanong ko sa dalagang tagapaglingkod ng aming pamilya.

"'Yong puti po mahal na prinsesa." panimula n'ya. "At hindi po si mang Tiburcio ang sundo n'yo ngayong araw-"

"H-Ha?" I stopped walking. Gayun din si Esperanza.."Si Mang Ago ba?"

"Hindi rin po, mahal na prinsesa. Ang anak po ni Mang Tiburcio—"

"Shut up!" I exclaimed. Niyugyog ko ang balikat ni Esperanza dahil sa galak. "Si Thanatos ba?!"

Esperanza answered me with a successive blink of her eyes. Bagong tagapaglingkod s'ya ng pamilya namin kaya't nakakasiguro akong ito ang unang saksi niya sa pagkawala ng gilas at pormalidad ko.

"A-Ano pong meron kay T-Thanatos?"

Muli ay niyugyog ko na naman ang kan'yang balikat at binagyan ng bono na kurot . Just hearing Thanatos's name sends chills to my heart.

I looked around, making sure that no one will hear what I'm about to spill to Esperanza. This is very confidential. Ako, aking puso, isip, at kaluluwa lamang ang tanging nakakaalam dito.

"Atin-atin lang 'to, ah?"

"Masusunod po kamahalan."

"I have an eye on Thanatos..." I whispered.
"Po?! May mata ka kay Thanatos?! Ilan po pala ang mata n'yo?"

Naihampas ko ang isa kong palad sa aking noo. I never thought Esperanza is this literal.

"L-Let's just get moving again, Esperanza."

"Masusunod po."

No way! Thanatos will be giving me a ride to today! I need to act normal. Normal, formal, and elegant. I am a princess and I should act like one.

We were silently walking on the hallway when Esperanza cracked the silence. "Paumanhin kamahalan pero totoo nga ba talagang ang isa mong mata ay na kay Thanatos?"

Bumuntonghininga ako't nagtimping hindi barahin ang tagapaglingkod. "It's not like that, Esperanza. You're getting it wrong..."

"Ay gano'n po ba? Bale wala kayong third eye? Akala ko pa naman..."

"Let's talk about it later. I need to go. Balikan mo na rin sa taas si ina, kailangan yon ng katulong sa pagsabit ng kurtina."

The servant bowed in front of me. "Masusunod po." Then I turned my back. "Adieus..."

"Adieus, kamahalan."

Thanatos, I'm coming! My smile was as wide when I opened the gigantic entrance doors. Yari ito sa makapal na kahoy kaya't hinihingal ako nang paghiwalayin ang mga ito.

Much to my surprise, it was not Thanatos who  fetched me. My excitement contracted like a rock sprinkled with raindrops yet I stilled my stoic expression. I am a princess. A royal needs not to lose its facade even just for a millisecond.

"It's seems like Mang Tiburcio is not fetching me today. What's with it, Thaddeus?"

Biglang nawala sa sarili ang lalaki. "A-ah... Nagkasakit k-kasi siya... at si Thanatos—"

"I didn't ask Thanatos's whereabouts. Iyong sa ama mo lang."

"Patawad po, kamahalan." He paused. "Ang ama po'y biglang sumakit ang tuhod..."

"That's enough talking. Tara na sa training ground."

I cannot call this day a good day. Una, nagkasakit si mang Tiburcio. Pangalawa, hindi si  Thanatos ang magsasanay sa akin ngayog araw.  Pangatlo, naiinitan ako at hindi ito pansin ni Thaddeus. Kung si Thanatos lang sana ay pinaypayan na sana ako.

Biglang na lamang kaming tumigil sa pagtakbo ang kalesa. "What's going on? May mga mananalakay ba?"

"W-Wala po..."

"Then why the hell did we stop?! Ang init na nga, hindi ka pa nagmamadali!"

Alam kong 'sing pula na ng kamatis ang aking pisngi dahil sa galit. He cannot blame me. Sino ba naman ang hindi magagalit sa sitwasyong ito?

"N-Naalala ko lang, k-kamahalan..." panimula ni Thaddeus. "...may ipinapabigay pala na sulat ang nakakatandang kapatid na si Thanatos..."

My eyes widened from excitement and curiosity enveloped my heart. I was about to giggle but then I remembered Thaddeus wa in front of me. To hide my thrill, I took the letter from Thaddeus's fingers with so much force.

"Para kanino ba 'to? Is this for .other and father?"

Please tell me no, Thaddeus. Nang matuwa naman ako sa'yo.

"Hindi po, kama—"

"Brilliant!" Napasigaw ako sa galak. Nabitawan ko na naman ang aking gilas.

"I mean... It's brilliant of you to carry such important letter. Alam kong liham ito tungkol sa aking pagpunta sa Kastilyo ng Cajuelan." I faked a smile. Mabuti na lang at tumango lang ang lalaki.

When we got moving again, I was pressing my lips to stop myself from smiling. I've been hindering myself not to scream due to thrill as I smell the fragrant scent of the letter Thanatos gave me. Thanatos... ang paborito kong tagapagsanay.

"Kamahalan, narito na po tayo."

Nagmadali akong bumaba. Just to witness nothing but lush grass, firm trees, and dancing butterflies.

"Ito ba ang bagong Training Area? Sino ang magsasanay sa akin, Thaddeus? Si Thanatos ba?"

Thaddeus, who just got off from the horse bowed in front of me.

"Ako po, kamahalan..."