Γύρισα πάλι σ'αυτό το παλιό σπίτι
Ήταν σαν μαυσωλείο
Οι μουχλιασμένοι τοίχοι γεμάτοι ρωγμές
Τα πατώματα και τα ράφια γεμάτα σκόνη
Τα πλακάκια μισόσπαστα και τα πατζούρια γκρεμισμένα
Το κεφάλι μου γεμάτο αναμνήσεις
Σ'αυτό το σπίτι μεγάλωσα με δυο ανθρώπους δύσκολα
Τώρα κι οι δυο τους κοιμούνται όλη μέρα δίπλα από την εικόνα της παναγίας
Περιμένουν στωικά ξέροντας πως δε θα γυρίσουν πίσω
Και γω να μην κρατιέμαι
Να κάθομαι στο πάτωμα και να κλαίω σαν μικρό παιδί,όπως τότε κάθε φορά που με μάλωναν
Να κάθομαι κι εγώ,η άθεη,δίπλα απ'αυτές τις εικόνες και να τις κοιτάω με δάκρυα στα μάτια
Να βλέπω όλα να γκρεμίζονται και γω μαζί τους
Να κοιτάζω έξω απ'τη μπαλκονόπορτα τα απέναντι σπίτια,που κάποτε είχαν ζωή,ερειπωμένα
Όλα αλλάζουν
Κι αυτοί που μου έφερναν φαγητό και παιχνίδια ως παιδί έφυγαν στο αστρικό πεδίο
Έφυγαν,ακολουθώντας ο καθείς τη θρησκεία που πίστευε
Κάποτε αυτό το σπίτι είχε ζωή και ανέπνεε
Κάποτε έτρεχα μέσα στο σαλόνι κι έτρωγα σοκολατάκια
Η τηλεόραση έπαιζε παιδικά
Τώρα σκοτάδι μόνο και σκουριά σαν εργοστάσιο
Κι εγώ να στέκω στο μπροστινό μπαλκόνι κοιτάζοντας τα αμάξια
Μεγάλωσα πια,πολλά άλλαξαν
Στην εφηβεία πάλι έμενα σ'αυτό το σπίτι
Τα καλοκαίρια με αφήναν πίσω και μάζευα τους φίλους μου και πίναμε
Άλλοι ζούνε ακόμη,άλλοι όχι
Άλλοι απομακρύνθηκαν χρόνια τώρα
Πολλές εικόνες και αναμνήσεις αποδόμησης
Πρόσωπα που έστεκαν αναλλοίωτα στο χρόνο
Φωνές και γέλια
Αυτό το σπίτι με ακολουθεί για πάντα,αυτό το κρεβάτι δίχως στρώμα στο παλιό υπνοδωμάτιο
Η εικόνα του συγγενή που πέθανε στον πόλεμο πάνω απ το προσκεφάλι και οι ξύλινες ντουλάπες,ανάνοιγες χρόνια
Αυτό το δωμάτιο που χανόσουν μες στο σκοτάδι του
Κι έκρυβα κάτω απ το κρεβάτι σακούλες με εμετό,μπουκάλια αλκοόλ και τα τσιγάρα μου
Αυτό το δωμάτιο ήταν η καταδίκη μου
Εκεί που ξάπλωνα για μέρες όταν χώρισα την πρώτη μου σχέση βλέποντας εφιάλτες μεθυσμένη
Αυτό το σπίτι κάποτε είχε ζωή,τώρα ξεχειλίζει από ασθένεια σαν δωμάτιο νοσοκομείου
Και γω,μεγαλύτερη πια,περιπλανιέμαι στα δωμάτια κοιτάζοντας την κάθε γωνία νοσταλγικά
Αυτό το σπίτι δε μου ανήκει αλλά είναι πάντα στην καρδιά μου,γιατί άνοιγε τις πόρτες του κάθε φορά που δεν είχα άλλο και μ'αγκάλιαζε
Δε με ενδιέφερε που ήταν παλιό,κακοδιατηρημένο και βρώμικο
Δε με ενδιέφεραν οι χιλιάδες κατσαρίδες που περιπλανιόντουσαν στα ντουλάπια της κουζίνας και στο μπάνιο
Αυτό το σπίτι σήμαινε πολλά για μένα
Γιατί σ'αυτό το σπίτι μεγάλωσα με δυο ανθρώπους κι έμαθα να έχω αξίες και σεβασμό
Έμαθα να αγαπάω και να έχω υπομονή
Κι όταν θα φύγουν ελπίζω να φύγουν τουλάχιστον περήφανοι για το άτομο που έγινα
