Berk
Babamı gene sinirlendirmiştim. Hep yapıyordum. Bu sefer ne olmuştu biliyor musunuz? Köpeğimin kupalarını düşürdüğünü söyleyip azarladı. Bir şey yapamıyordum.
“Berk, çabuk odana geç”
“Hangi odama baba? Beni kemerinle dövdüğün odaya mı?”
“Sen biliyorsun hangi oda olduğunu berk”
Odaya geçtim. Bodrumdaki odaya. Burası 'Berkin Dayak Odası' olmuştu. Babam beni hep burda cezalandırırdı. Ne yapsam döverdi, söverdi. Artık o kadar alışmıştim ki sesimi bile çıkartmıyordum.
“O köpeği bu evden gönder. Uğraşmak istemiyorum. Ya da kitle bu odaya gezmesin biryerlerde.”
“Bana olan sinirini köpekten çıkarıyor olamazsın ya. Bu kadar cani olamazsın!”
“Gayet köpeğinede sinirliyim. Sadece konu sen değilsin yani. Ikinizde sinir bozucusunuz” deyip odadan çıktı.
Beni bu hayatta tek seven köpeğimdi. Bunu hissedebiliyordum. Arkadaşlarımda seni seviyoruz diyorlardı ama gerçek bir sevgi mi orası tartışılırdı.
“Gel hato. Sana ve bana yeni bir yer bulalım. Böylesi daha iyi olucak.”
---
Berk
Öylesine geziyordum. Napacağımı bilmiyordum. Hato nerede kalıcaktı? Ben nerede kalacaktım. Sahildeydim. Hava da soğumuştu. Param yoktu. Babam her şeyimi almıştı. Belki 200 liram vardı. O da para mıydı ki? Şuan Alilere takılmışti gözüm.
“Berk?”
“Ali?”
Ulan çok kısa oldu ya. Neyse ya bosverin ilk bolum zaten. Aklimda guzel guzel romantik sahneler vaarrr.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sanma ki yaşıyorum - alber
Fanfiction"Sanma ki yaşıyorum Ali. Her gün dibe çöküyorum. Beni bu bataklıktan kurtarır mısın?"
