içim kara, her zamanki gibi. herkeste olan o karanlık parça sanki benim kalbimin tamamını sarmış hayatım boyunca taşıyacağım bir yük gibi geliyor bana. küçükken eğer istediğim sevgiye istediğim her şeye sahip olursam mutlu olacağımı düşünürdüm.büyüdüm, istediğim her şeye sahibim fakat yine de o kadar eksik hissediyorum ki. sanırım istediğim her şeye sahip olmak için kendimden çok fazla şey feda ettim. şimdi elimde her şey var ama hiçbir şey yok. kendime farketmeden o kadar çok zarar vererek büyümüşüm ki kendimi kimseye layık göremiyorum. kimseyle konuşmayı hak etmiyormuşum gibi hissediyorum. insanların gördüğünde iğrendiği bir böcekten daha değersiz hissediyorum. her şeyin üstünü basit bi gülümseme kalabalık ortamlarda gereksiz gevezelik ederek kapamaya çalışıyorum. ama korkmuyorum insanlar ruhumdaki yaraları görürse diye. çünkü insanlar görüyor ama görmüyor. görüyor ama ne olduğunu sormuyor onlar bile basit şeylerle üstelememeye çalışıyorlar. insanlar biraz daha yanımda kalsın diye onlar hakkında endişelerimi dile getiremiyorum. yalnız kalmaktan korkuyorum çünkü zamanında çok yalnız kaldım ve bu benim isteğim dışındaydı. keşke sadece o 6 yaşındaki nilsu olarak kalsaydım. kendi kendimi bitirdim.
