Caddede yalnız başıma yürüyordum. Hava soğuk ve yapraklar dökülmeye başlamış. Yaprakların rengi beni alıp rüyalarımda ki eve götürdü. Sıcak ve mutlu eve aileme...
Eve geldiğimde ortalık dağılmış ve babamdan arta kalan bir pizza dilimi masanın üzerinde küflenmeye başlamıştı. Karnım guruldamaya başlayınca dolabdan birkaç şey almaya karar verdim derken bomboş olduğunu görünce sinirden köpürdüm.
Annem öldüğünden beri huzurlu bir şekilde evde yemek yiyememişdim. Aile ortamından uzak olmanın çaresizliğide vardı tabi hayat acımasız tüm canlılar için geçerli bu tabi bazıları şanslı olur onlarda kimi zaman çaresizleri ezerek yükselir, bazıları ise parayla...
Artık yetmisdi bunu babama söleme vakti geldi. Artık evi terkediceğim dedim. Küçük bir kağıt kopartıp babama son sözlerimi yazdım. Eşyalarımı çantama teptim ve melek yüzlü annemin köseye sıkıştırdığı ve benim üniversteye başladığımda kullanmam gerelebilecek parayı gözlerim yaşla dolarak aldım. Çantama annemin resmini aldıktan sonra evden cıktım. Umutlarımda benimleydi ama çaresizliklere sarılmıştım bile bile...
Yolda gördüğüm mutlu aile tabloları bana geçmişi hatırlattı. Annemin melek gibi olan yüzü babamın içkiden ve kumardan uzak olup bize bir şey olursa diye canından can gitmesi ve ailemle mutlu günlerimiz aklıma geldi. Gözümden akan yaş sanki geçmişi temizleyen bir damlaydı geleceğimi aydınlatan ışık gibi.
Okulun onünden geçerken Cem bana seslendi
-Heyy Mert gelsene !
Birden gözlerim faltaşı gibi açıldI ve en sevdiğim arkadaşım olan Cemin yanına gittim. Olanları anlatınca beni misafir edeceğini söyledi kabul etmeyecektim ama nereye gidebilirdim ki daha 16 yaşındaydım ve ana kuzusu olarak büyümüş birisi olarak bu kadar olay bile fazla gelmişti...
Arkadaşımın evine vardığımızda zaman hızla ilerlemiş akşam olmuştu. Annesinden ve babasından izin almadığından utanıp sıkılmaya başladım ama annesi o kadar iyi bir kadındı ki hiç yüz asmadan kabul etti. Evden kaçtığımı bilse kabul etmezdi herhalde. Bunu sölemiceğim zaten o eve dönmeye niyetim yok...
Okulda ki tek arkadaşım olan Cem bana nasıl iyi bir kardeş olduğunu kanıtladı. Aslında önemli olan çok arkadaş değil, az olsada zor gün dostu olan arkadaş olması gerektiğini öğrendim.Artık evden uzak olmayı umursamıyorum zaten ayyaş babamın umrundamıyım " HİÇ SANMAM " ama insan düşünmeden edemiyor. Yatağa uzandım ve bundan sonra neler yapacağımı düşünmeye başladım. Birden odaya Cem girdi ve
-İyi geceler Mert
-İyi geceler Cem
Kısa konuşmadan sonra tüm evde ki ışıklar söndü. Aynı umutlar gibi...
