Kafamın içinde dönenler herkesten duyduğum şeylerdi, alışmıştım
Hiç istemesem de...
Okuldakilerin hep dalga konusuydum, her zaman her yerde oyuncaklarıymışım gibi davranıyorlardı
Sadece arkadaşlarım vardı yanımda, en azından onlar vardı. Benimle diğerleri gibi dalga geçip küçük düşürmüyorlardı, başkalarının yanında dışlamıyorlardı. Onlar beni koruyorlardı. Diğerleri ne derlerse desinler onlara aldırış etmeyip benim yanımda oluyorlardı. Onları gerçekten çok seviyordum.
İçe kapanık bir insandım. Sadece arkadaşlarımın yanında bambaşka birisi oluyordum. Enerjik ve az da olsa neşeli birisi oluyordum, tabi bu halimi gören bazı okuldaki kişiler bana bir çöp parçasıymışım gibi bakıyorlardı..
Gerçekten bu hayata karşı kendimi gereksiz birisi olarak hissediyordum. Her şey için yetersiz birisi olarak hissediyordum.
Anlayamıyordum, neden ben?
Okula ilk başladığımda bile zorbalığa uğruyordum. Sırf yanağımdaki yara izi yüzünden. O zamandan beri yara izimden nefret ediyordum belki de olmasaydı dalga geçmeyeceklerdi benimle zorbalığa uğramayacaktım
Ders notlarımın iyi gelmesi de onlar için bir kusurdu. Her sınav notum açıklandığında 'inek' diyerek laf atmaya başlıyorlardı fakat onların dalga geçmesiyle derslerime çalışmayı bırakmadım. Belki geleceğim güzel olurdu
***
Dışlanan bir minik kookla karşı karşıyayız
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
