Chain Of Misfortune

Chapter 1

Kria's POV

Pagdating sa babaan ng jeep ay agad kong natanaw si kuya. Nang makita niya ako ay malapad ang ngiti nito.

He even spread his arms to hug me but I avoided him. Instead, I put my backpack on the tricycle he was riding before approaching me.

" Para namang hindi mo na miss ang kuya mo, Kring" ngumuso pa ito sa inasta ko.

Inirapan ko siya at nagpatulong kunin ang iba ko pang gamit. At habang abala si kuya sa pagbaba ng gamit ko ay pinagmasdan ko ang bayang pinagmulan.

The town of Abundancia. It is the last town on the south part of our province. The next of our town is owned by another province already.

Many things have changed. Mas marami na ang establisementong nakatayo kumapara noon. Mas dumarami na din ata ang sasakyang dumaraan at taong pagala gala sa paligid. Pero syempre, kung ikukumpara ang dami ng sasakyan at tao sa Davao, mas kaunti ito.

" Kuya, galit parin ba si-"

" Oo. Pero lalambot din naman yun. Ikaw pa na unica hija niya, pagkimkiman niya ng galit?" umiling pa ito.

Natapos din sa pagkarga ng gamit si kuya at tumulak na kami. Nadaanan namin ang elementary school kung saan ako nagtapos ng elementary. Pati iyon ay nag bago na din. It was improved at mas napaganda.

"Kita mo, kung saan graduate na tayo diyan, saka pa mas gumanda" komento pa ni kuya.

Habang nasa daan nga kami ay kung ano ano ang pinagsasabi at kuwento nito. Ang dami niyang baon na chismis. Parang naipon niya sa apat na taong hindi kami nagkita.

Dumiretso ang tricycle sa loob ng bakuran namin. Halos walang nabago. Tanging ang puno ng makopa na kay laki na at taas ang bago sa piningin ko. Pati na rin ang pintura ng bahay, na noong pag alis ko ay walang kulay, ngayon ay kulay asul na.

Out house is just small. It has three rooms sa pagkaka-alala ko. Ang balkonahe ay malinis tignan. Kumikinang ang tiles na kasing kulay ng pintura ng bahay. Ang iilang halaman sa bawat sulok ay mas nakapag payayang tignan ito.

Pumasok ako dala ang backpack at naabutan ko si mama na naglalapag ng ilang tinapay at biscuit sa coffee table ng sala.

" Ma," ika ko at lumingon ito sa akin.

Alam man niyang uuwi ako ngayon, namuo parin ang gulat at luha sa mata. She has no words when she hugged me tightly. Ang we remained like that not until kuya ruined the moment.

" Oh ba't kay mama nagpayakap ka. Ni tuwa sa mga mata mo nang nakita ako ay wala! " natawa si mama habang inilayo ako nito mula sa pagkakayakap niya.

" Dalagang-dalaga na ang bunsong prinsesa natin." pinagmasdan pa ni mama ang kabuuan ko.

Ngayon ko lang din napansin. I am taller than her. My mother's height is not so tall but not so small too. Just so-so. Kita ko rin ang senyales ng katandaan. Ang ilang hibla ng buhok niya ay kulay puti na, pero malusog parin naman ang pangangatawan nito.

" I miss you mama " hindi ko na napigilan ang kinikimkim kong luha.

Pati si mama ay naluha rin at inakap akong muli. She was so against my father's desicion with me, being sent to her sister in Davao to study. She said I was so young to be away from them. She said that I will only suffer and remember my pain with them than to remember my achievements in school. Back then, I did not understand those words.

I was indeed young. Tama nga si mama sa kanyang sinabi. Mas tumatak ang hinanakit at pagdudusa ko sa kamay ng kanyang kapatid. Piling alaala ng kaligayahan lamang ang natatandaan ko sa paninirahan ko sa syudad na iyon sa apat na taon. At halos lahat ng alaalang iyon ay kasama ang mga kaibigan ko.

My mother let me sit on our couch as she asked me many questions. She was sobbing as we talk. She kept saying sorry because even if I don't tell her what happened why I left, the fact that I came home tells everything.

As me and mother talk, kuya is busy with my things. Ipinasok niya sa kwarto ko ang mga gamit ko.

" Iyang kuya mo ang nag linis ng kwarto mo. Palagi naman niya nililinisan iyan." ..... " Simula nang pumunta ka ng Davao ay walang ibang bukambibig iyan kundi ikaw. Nagtatampo sa t'wing sinasabi mong ayaw mong mag bakasyon rito o ayaw mong dalawin ka roon" kwento pa ni nanay.

Yes I did not go hone for fpur years because of my anger. Not only nanay was against my father's desicion. I am to was so angry that I don't want to see them.

Nag paalam si mama na may aayusin muna sa kusina at may bisita raw na  inaasahan ngayon si papa. Dumiretso nalang ako sa aking kwarto upang ayusin ang mga gamit.

Pag bukas ko ng pinto ay bumungad sa akin ang pamilyar na kulay ng pintura. The color of lavender, my favorite color. Iginala ko ang mga mata mula sa mga medalya at mga parangal na natanggap ko simula nang nag aral ako hanggang sa mapadpad ang mata ko kay kuya.

Naka upo ito sa malamig na sahig habang pinagbubuklad ang mga inuwi kong gamit.

" Tapos na kayo mag drama ni mama? " I hate the term 'drama' kaya ay pinandilatan ko siya ng mata.

Sinuklian niya ako ng irap at saka inabala ulit ang sarili sa mga gamit ko.

After what my mother have told me a while ago, I decided that I should act according to my feelings. Especially to my brother who just missed me so much.

We were inseparable when we were young. We are always the comfort of each other. The partners in crime. The duo in everything. He's my protector when everything's go against me. And I guess even years have passed, nothing changed in his bond with me.

" Kuya," marahan kong sabi.

Nilingon niya akong ngumunguso. Geez! One thing I did not expect to my brother is he's still have a soft spot for me. I thought that would be gone now. I guess I am wrong.

" Wag mo'kong kausapin. Matulog ka nalang at alas dos palang ng hapon. Ako na mag aayos ng gamit mo" pagalit niyang sinabi.

I said okay and I am really dead tired from the travel. I just took some clothes with me and changed inside the comfort room. Bago bumalik sa kwarto ay nakuha ng ingay sa labas ang atensyon ko.

Pag silip ko ng bintana ay may kotseng pumarada sa bakuran namin. I saw how my mother welcomed the people who went out the car. Probably, that's the guest they're waiting for.

Hindi ko na tinignan kung sino pa ang lumabas sa  sasakyan pumasok ako ng kwarto.

" Tuloy kayo. Ay nako! Dumating rin pala itong binata ninyo. Ang dalaga namin a-" isinarado ko na ang pintuan ng aking silid saka humarap kay kuya.

" Talagang matutulog muna ako kuya, ah. " ika ko pa saka ay tumango lang siya.

Bumuntong hinga ako saka ay nahiga. Pansin kong tumayo si  kuya at may inabot na kung ano sa study table ko.

Bago tuluyang isarado ang mga mata, nakita kong ini-on ni kuya ang aircon ng kwarto na dati ay wala naman ako.

---------

Thank you for reading!