Tıpkı bir yapboz parçası gibiydi.Hasarlı,Bozuk,Zararlı.O kim?Kendisini bile tanımıyor.İsmini hatırlamıyor?Erkek mi?Kız mı?Bilmiyor.Çok korkuyor.O yapboz parçasını bulamamak onu korkutuyor.Soğuk onun kanına zarar veriyor ama farkında değil.Bi eksik h...
Bu koku,bu kokuyu tanıyordum.Nerde görsem tanırdım.Deniz'in tuzunu yuttum,Alkın'ın sesini duyana kadar."KAPTANIMIZ GELİYOR,UYUYOR LAYLAY LAYLAL LA LA LA" bağırıyordu.Ses telleri kopuyordu sanki.
Denizin üzerinde yüzüyordum,yüzerken gözlerimi hep kapatıyordum.Kapatmak bana iyi geliyordu,geceyi düşünmek,yıldızları izlemek.Kafamın üzerinde bi karanlık gördüm,gözlerim kapalıydı ama siyahı görüyordum.
Gözlerimi açmamla,dengemi kaybettim,denize indim.
Alkın'ın sesini duyuyordum."Kaptan noldu?Hadi çık." bağırıyordu.Sonra bi el gördüm.O el beni kendisine çekiyor,ölmeme izin vermiyordu.Bi an beyaz gördüm,beyaz melek mi? Hayır ya.Kabuslarım,ama bu çok garipti.Siyah saçları vardı,beni kendisine çekiyordu.O el kurtardı beni.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çıktım.İlk defa değildi.Yine kurtardı beni.Kıyafetlerim,saçım ıslaktı.Geriye doğru ittim,öksürmeye başladım.Alkın siyah bi havlu uzattı bana."Kaptan noldu?" "KORKTUM." bağırdım.Alkın siyah gözlerini bana dikmiş bakıyordu.Korkmuştu.Korktum. "Abi özür-"lafını kestim.Bi bakışımı o iyi tanırdı."Tamam."
Gece yarısıydı ve biz soğukta hala teknede oturuyorduk.Önümüzde beyaz rakı.Her gün bu saatlerde teknemizde oturur,denizi izler,eskilerden konuşurduk.
"Benim Ankaraya dönmem gerek abi."dedi Alkın.Gitmesini istemiyordum,gidince boğulucakmış gibi hissediyordum. "Alya'yı görmem gerek,çok hasta be Kaptan..." "Son nefesinde yanında olmam gerek." Rakıya bakarak konuşuyordu.Hep böyle yapardı,sanki utanıyormuş gibi,suçlu gibi.Hala çocuktu,Çünkü o hep çocuktu.
Rakı koymak için şişeyi aldım,koymak istiyordum ki."Fazla sarhoşluk kalbe zarar,korkuyorum Kaptan,onu kaybetmekten,keşke yeniden tanışsak,yeniden onun yeşil gözlerine baksam,saatlerce izlesem.Yutkuntdu. "Kokusu yasemin çiçeği kaptan,onu ilk gördüğümde dedim bu kız benim ama hastalık bizi-" Konuşamadı,öyle hıçkırıkla ağlıyordu ki,ben ne diyeceğimi bilmiyordum.
(Billie Elish-Happier than ever-02.48)
"Bazen sevdiklerimiz bizi bırakır,ölüm çok basit,gözlerini kapatıyor,hayata veda ediyor.Seni çok iyi anlıyorum,belki de anlamıyorum,ben ölüm görmedim,ne bilmiyorum,ama sevdiğin seni bırakmaz,hayat çok güçlü,bazen çok zayıf." Gökyüzüne baktım,ay işığı o gecenin sesiydi,belki de ilacı.Derin nefes aldım,ve bıraktım.
O konuşmadan sonra tekneyle kıyıya geldik.Tekneden indik,eve gittik. "Alkın" seslendim.Bana baktı. "Yarın Ankaraya dönüyoruz." Dedim.Sesim yorgun çıkmıştı.Çok şaşırmıştı,kaç aydır,kaç yıldır burda yaşıyordum,Alkın'ın yanında olmam gerekiyordu.Bi şey söylemedi,ama gülümsediğini gördüm,eve geçtik.Bu ev'in hali ne böyle! Ev resmen ormanlık alanına dönmüştü.Alkın! Ah Alkın! En büyük hatam seninle aynı evde kalkmaktı. "ALKIN BU EVİN HALİ NE BÖYLE?ABİ EV SIÇTIK HALDE!!!" dedim.Bağırıyordum.Neden?Delirtti beni.Telefonunu açtı ve müzik duydum.Başladık yine.Alkın dansı çok seviyordu,öyle mal gibi eline kumandayı alır,Serdar Ortaç müzikleri dinlerdi,ha bide son ses.
