" Zagadkowy Las"

Prolog

Katowice

Dwu­dzie­stego szó­stego lipca, dwa tysiące dwu­dzie­stego roku, na kato­wic­kich Trzech Gar­bach, doszło do awa­rii auto­busu. Zde­ner­wo­wani i jed­no­cze­śnie zanie­po­ko­jeni pasa­że­ro­wie zaczęli się bun­to­wać. Uczest­niczką tego wyda­rze­nia była znana influ­en­cerka – Daria, która wra­cała auto­bu­sem od swo­jego chło­paka.

– Pro­szę pań­stwa, awa­rię zgło­si­łem do Związku Trans­portu Metropolitalnego. Pro­sił­bym o pocze­ka­nie na zewnątrz. – Kie­rowca prze­ka­zał infor­ma­cję spo­koj­nym gło­sem.

Daria wraz z innymi pasa­że­rami posłu­chała jego prośby. Gdy wysia­dła z auto­busu spoj­rzała na las. Podzi­wiała jego kolo­ry­stykę i pomiesz­cze­nie. Tak się jej to miej­sce spodo­bało, że posta­no­wiła wejść do lasu. W gło­wie miała nadzieję, że tym spo­so­bem szyb­ciej doj­dzie do domu.

Prze­by­wa­jąc w głębi pusz­czy, ujrzała przed sobą leśny domek. Daria przy­glą­dała się uważ­nie temu miej­scu. Czuła się jak zagubiona Śnieżka, gdy tra­fiła do sied­miu kra­sno­lud­ków. Porów­ny­wała tak sie­bie, bo chatka wygląda tak samo jak tej bajce. Kobieta jest pod wiel­kim wra­że­niem jego uroku, że wpadła na pomysł zro­bić zdję­cie tego domku. Z czer­wo­nej torebki, wycią­gnęła swój tele­fon i szybko sfotografowała. Tym razem nie dała rela­cji na swoim Insta­gra­mie, bo w lesie nie odna­la­zła zasięgu. Kilka minut póź­niej, weszła do środka. Zoba­czyła przed sobą duże łóżko, małą kuch­nię, skromną łazienkę oraz salon z biur­kiem do pracy. Prze­mie­rza­jąc w salo­niku, zauwa­żyła stado papie­rów i zdjęć na tablicy. Nie mogła uwie­rzyć wła­snym oczom, co zoba­czyła. Się­gnęła ręką po jedną z foto­gra­fii, wpa­tru­jąc się na osobę, o któ­rym sta­cje tele­wi­zyjne i radiowe wspo­mi­nali. Domy­śliła się od razu, że to miej­sce jest dla niej podej­rzane.

– Zgu­bi­łaś się dziew­czyno? – roz­legł się męski głos. Daria sły­sząc to pyta­nie, otrzą­snęła się ze stra­chu. Chciała odpo­wie­dzieć, lecz nie mogła. Sprawca ude­rzył ją czymś głowę do utraty przy­tom­no­ści. Obu­dziła się dopiero w ciem­nym pomiesz­cze­niu...