Çok karanlýk, uçsuz bucaksýz karanlýðýn içine iþenmiþ bir adam. Karanlýðý þahlandýran karanlýðýn gücüne gücüyle cevap veren bir adam. Karanlýðýn bedene vurmuþ þekli...
Karanlýk tarafýný hep yaþayan ve yaþatan bu ölü beden bir gün canlanmak isteyecek fakat bunun için aydýnlýðýn gücüne de ihtiyacý olacak. Peki aydýnlýk, aydýnlýk iste karanlýðýn gücüyle, karanlýðý hissederek canlandýracak soluksuz yatan, bembeyaz bedenini. ikisinin kavuþmasý, bedenlerinin birleþmesi, ruhlarýnýn bir olmasý tüm insanlýðýn kaderini derinden etkileyecek...
ALTI SENE ÖNCE....
Annesinin yanýnda topraða dizlerinin üstüne düþtüðü, aðlamaktan küçücük bedeninin titrediði o günü hiç unutmadý Asel. Ablasýný, onu her yanlýþýyla doðrusuyla yanýnda duran ablasýný, anne dediði ablasýný o gün topraða verdiðinde kesilmiþti nefesi, kýsýlmýþtý sesi. Annesine dönüp '' Aðlama anne'' dedi, küçücük parmaklarýyla annesinin göz yaþlarýný silip kendi yüzüne daha yenilerini býrakarak'' Aðlama kalk evimize gidelim ablam þarký söyleyecekti bana geç kalmayalým'' dedi. Annesi Asel'in yüzüne bakýp gözlerinden bir kaç damla yaþ daha akýtarak ''kýzým'' dedi ve ardýndan güçlü bir hýçkýrýk býrakarak kýzýna sarýldý. Asel o gün büyümüþtü. Ablasýný kaybettiði gün bir daha hiç uðramadý o mezarlýða...
GÜNÜMÜZ...
Son zil çaldýðýnda bütün okul boþalmýþtý. Asel sýnýftan çýkan son öðrenciydi, kalabalýklarý hiç sevmezdi çünkü en son ablasýný uðurlarken bu kadar kalabalýða karýþmýþtý. Telefonundan þarkýsýný açýp kulaklýðýný takýp çantasýný sýrtýna attý ve yavaþ yavaþ merdivenlerden indi. Eve vardýðýnda komþusu olan Rava teyze ve ablasýyla eþ aralýklarla kaybettiði abisi olan kendisinden iki yaþ büyük olan komþusunun oðlu Murat vardý.
