Never good enough

Fear

Het moment dat Layley zich weer bewust werd van haar omgeving was ook het moment dat alle pijn weer binnen kwam. Ze was zich echter nog niet bewust dat ze de controle over haar lichaam nog niet terug had. Zo hoorde ze plotseling een kreun waarvan ze erg schrok. Pas achteraf besefte ze dat het geluid uit haar mond was gekomen. 

Layley moest weer even weg zijn gevallen. Ze werd wakker door het geluid van naderende voetstappen. Vervolgens voelde ze een hand die voorzichtig met een doekje over haar gezicht depte. Layley hapte naar adem toen het doekje in contact kwam met haar huid. Het liet een branderig gevoel achter en het liefst wilde ze dat het zo snel mogelijk stopte. 

Het gevoel was niet per se pijnlijk te noemen, eerder onaangenaam. Toen Layley naar adem had gehapt was de vrouw van wie de hand afkomstig was even geschrokken. Dit was immers het eerste teken van leven in de twee weken dat ze in deze kamer lag geweest. De vrouw wist wel dat het ondanks dat ze een teken van leven had gegeven nog lang zou kunnen duren voordat het meisje wakker zou worden. 

Toen madame Pleister het meisje voor het eerst had onderzocht hadden de tranen bijna in haar ogen gestaan. Ze had al veel leed voorbij zien komen, maar dit meisje-. Dit meisje had allemaal oude littekens, blauwe plekken die zowel oud als nieuw waren en nog veel meer gruwelijke dingen. Ze had Euphemia daarom ook hele duidelijke instructies gegeven om ervoor te zorgen dat dit meisje goed zou genezen.

Euphemia had de instructies duidelijk opgevolgd. Elke avond depte ze het gezicht van het meisje af met een speciaal gebrouwen goedje. Dit goedje zorgde ervoor dat het meisje minder pijn zou ervaren en had een positieve uitwerken op een bepaald gebied in de hersenen. Dat gebied zou zo geprikkeld worden dat het na een onbepaalde tijd het lichaam instructies zou gaan geven om wakker te worden. Het enige nadeel van dit goedje was dat het branderig aanvoelde. Euphemia vermoedde dan ook dat dit het meisje naar adem had doen happen.

Veel tijd om hierover na te denken had ze echter niet. Het meisje begon steeds meer te bewegen en Euphemia zou zweren dat haar oogleden even hadden getrild. Ze wist wel dat ze er niet teveel van moest verwachten. Als het meisje wakker werd zou ze nog door veel heen moeten gaan en alleen al daarom hoopte Euphemia dat ze nog even bleef slapen.

Euphemia besloot om maar naar beneden te gaan en later op de avond nog even bij het arme kind te komen checken. Ze moest er immers zeker van zijn dat dit meisje de beste zorg zou krijgen. 

Nog voordat ze kamer uitgelopen was kwam haar echtgenote al aanzetten met de vraag hoe laat ze gingen eten. Euphemia zuchtte geërgerd en liep direct door naar de keuken. Terwijl ze aan het koken was vroeg ze zich af hoe het verder zou gaan. Haar zoon kwam over enkele dagen thuis en ze kon het niet over haar hart verkrijgen om tegen hem te moeten liegen. Toch wist ze dat ze geen andere keus zou hebben. De veiligheid van het meisje hing ervan af en die kon ze niet riskeren.

Ze had met haarzelf de afspraak gemaakt om het haar zoon te vertellen als hij er naar vroeg. Vroeg waarom ze zo vaak even weg was. Of waarom hij niet in die kamer mocht komen. Ja, dan zou Euphemia het haar zoon vertellen. Maar het verhaal over haar bevrijding mocht haar man, Fleamont vertellen. 

Euphemia had nog steeds rillingen als ze aan dat gevecht terug dacht. Hoe Ted en Fleamont uiteindelijk in de knel kwamen te zitten en dat arme meisje geraakt werd. Ze had zich snel naar haar toegehaast en zich over haar ontfermd. 

Toen ze het meisje had zien liggen had ze een moederlijk gevoel gekregen. Ze had daarom ook toen Perkamentus vroeg wie voor haar wou zorgen zich aangeboden. Euphemia had altijd al een dochter willen hebben en hoe gek het ook klonk, dit meisje voelde de eerste keer dat ze haar zag al als een bloedeigen dochter. 

Ze was zo ongelofelijk kwaad geworden toen Minerva eerst had geweigerd om haar voor dit meisje te laten zorgen. Dat uiteindelijk door Minerva en Perkamentus werd toegegeven. Zij zou voor haar zorgen en haar beschermen.

Bij zichzelf had ze gezworen om er altijd te zijn voor dit meisje. Om haar te behandelen als haar eigen dochter. Om haar te beschermen en ze hoopte stiekem, heel stiekem dat ze ooit samen konden praten over de jongen die ze leuk vond. Of te discussiëren over welke jurk ze aan zou doen naar het kerstbal, samen te kunnen shoppen. Ze wist wel dat dit waarschijnlijk nooit zou gebeuren maar toch had ze die hoop. Een hoop die ooit meer dan alleen hoop zou zijn.

*-*

En? Dit hoofdstuk werd te lang dus heb 'm in twee geknipt :). Hoop dat het een beetje te volgen is :)). 

P.S. voor de oplettende lezer, misschien weet je al wel in welk gezin ze terecht in is gekomen ;)