Güzel günler gerçekten var mı?
İnsanlar mutlu olabilir mi?
Peki, aşk insanı olgunlaştırır mı?
Aşk insanı gün geçtikçe acıya alıştıran bir hastalık bence. Bu hikâye de gerçekler ve hayaller yer alıyor. Neye inanmak isterseniz ona inanın ama asla aşk...
Herkese merhaba, yeni bir kitaba başlıyorum. Bu kitapta yanımda olacak, bana her daim destek olacak okurlarıma daha doğrusu papatyalarıma çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız. Neyse çok uzatmadan bölüm sonunda görüşürüz.
İyi okumalar 🖤...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Buse Yoma)
Bazıların masal dünyası vardır, bazıların ise masal gibi bir hayatı. Masal dünyası olanlar genellikle hayattan beklentisini alamayıp kendini hayal dünyasına bırakmıştır. Masal gibi hayatı olanlar ise bu dünya da 1-0 önde olanlardır. Ben Buse kendime göre acıklı insanlık için normal bir yaşam sürüyorum. Daha 12 yaşında kendimce büyük acılar yaşadım. Bunların hepsinin bir karmaşası var maalesef. Annem ve babam boşandıkları için annem ile tek kalıyorum. Keşke beraber olsalardı daha iyi bir yaşantım sürer miydi bilemiyorum ama böyle hiç de mutlu değilim. Yıllar önce kardeşimi kaybedince annem ayrılmak istediğini söylediğinde babam gayet anlayışla karşılamıştı. Bunlar beni kesinlikle ilgilendirmezmiş öyle söylüyorlar. Aslında en çok da benim hayatımı etkilemişti.
Neyse ki bugün okul sıkıcı olmayacak, gerçi şu mutluluk maskesini taktığın her zaman sıkıcı ama buna da alıştık. Bir hafta önce bugün için aldığım kıyafetleri giyip aynanın karşısına geçtim. Bugün okulda küçük bir bahar şenliği olacak ve ben çok heyecanlıyım. Arkadaşlarım ile beraber telefondan fotoğraf çekinmeyi planlıyoruz. Apartmanda ki arkadaşlar ile buluşup toplanma alnına gidip servisi beklemeye başladık. En yakın arkadaşım Sedef ile aynı zamanda komşuyduk da, onun kuzeni Kübra ve Aylin de vardı. Kendi aramızda ne kadar gruplaşsakta beraber de çok güzel bir arkadaşlığımız vardı. Sedef bizden bir yaş büyüktü. Ama Aylin ve Kübra ile sınıf arkadaşıydım. Ben ne kadar arkadaş olduğumuzu söylesem bile, eskiden birbirimizi hiç sevmezdik. Zaten genellikle tek başına oyun oynayan biriydim çocukken ve bu şimdiki zamana da yansıyor hâlâ arkadaşlık bağlarım çok kuvvetli değil.
Kübra," Çok heyecanlıyım yaa bugün ilk defa beni okul kıyafeti dışında başka bir kıyafet ile görecek.!" Dedi. Sevgilisinden Bahsediyor. Evet herkesin sevgilisi varken benim yoktu. Sedef'in var mı yok mu bilmiyoruz çünkü o bize bir şeyini asla anlatmaz. Merak etmeyin hoşlandığım biri var ama o da sürekli değişiyor. Zaten daha yaşım küçük ilerde uzun bir ilişkim elbet olur.
"Sakin ol ya. Normal davran." Dedi Aylin. Onun da kısa süreli bir ilişkisi vardı şimdi, nasıl böyle sevgili oluyorlardı anlamıyorum. Ben bu zamana kadar ve hâlâ kimseye 'seni seviyorum' demedim platonik takılmak daha güzel geliyor bana.
"Yalnız normal davranman için biraz fazla fondöten sürmüşsün." Diyip güldüm. Kendi aramızda bu kadar açık sözlü olduğuma bakmayın normal de insanlar ile nasıl iletişime geçeceğim diye çok geriliyorum. Doğruyu söylemek gerekirse bu lafı söylemeyi kafamın içinde defalarca süzdüm de öyle söyledim.
